Van hoogtepunten en dieptepunten

Na een nacht met wat regen, maar dan ook echt een beetje regen, starten we de dag bewolkt. Hoewel een zonnige start natuurlijk de voorkeur heeft, is het na de hitte van de afgelopen dagen eigenlijk best wel lekker.

Maar dat maakt de planning wel, voor het eerst, afhankelijk van het weer. Voor we vandaag Saarburg de rug toe keren en richting Luxemburg gaan, willen we Mettlach nog bezoeken. Hier is namelijk het Baumwipfelpfad, het boomtoppad. Aangezien het droog blijft kunnen we op pad gaan.

Het blijkt uiteindelijk één van de hoogtepunten van deze vakantie tot dusver te zijn. Het pad, dat omhoog loopt tot circa 23 meter vindt z’n piece-de-resistance in een 42 meter hoge toren die uitzicht geeft op een lus in de Saar. En hier ligt de eerste uitdaging van vandaag, om hier aan jullie uit te leggen hoe immens en overweldigend dit is. Voor mij geldt dit overigens dubbel, aangezien ik niet vrij ben van hoogtevrees.

De 42 meter hoge ‘flat’ heeft zeven verdiepingen die als hellingbanen met elkaar verbonden zijn. Je loopt dus in grote ellipsvormige bogen steeds hoger en hoger. Eerst bekijk ik, tijdens het stijgen de geweldige constructie. Totdat mijn hoogtevrees-duiveltje mij influistert dat dit het enige is dat de zwaartekracht verhinderd mij terug te halen naar de aarde. Dus maar niet kijken naar deze machtige constructie. Een blik omlaag geeft ook weer voldoende gespreksstof aan m’n hoogtevrees-duivel. Dat dus ook maar niet meer doen.

Daarom loop ik, keurig in het midden van het pad, netjes vooruit kijkend omhoog. Ondertussen negeer ik het zwabberende gevoel in m’n benen en probeer te genieten van het uitzicht. Wat is dat toch met de mens? Waarom hebben we toch zo de behoefte om de hoogte in te gaan terwijl we zo onderhavig zijn aan de zwaartekracht?

Éénmaal boven, maak ik heel “technisch” m’n foto’s en probeer te vergeten waar ik sta. Dat lukt zowaar en m’n duiveltje verstomd. Het uitzicht is daardoor bijna letterlijk adembenemend. Eigenlijk niet in woorden te vatten.

Na deze onvergetelijke ervaring starten we de motoren weer en vervolgen ons tour. Heel even keren we nog terug in de schoot van de Moezel. Nu zien we dat de Moezel niet alleen als voortbrenger van wijn maar ook als grens fungeert. Bij Grevenmacher (L) verlaten wij haar en gaan Luxemburg in.

Bij onze eerste stop in Berdorf krijgen we nul op het rekest. Er is geen plaats meer. Maar even verderop zou er plaats zijn. We kunnen hier inderdaad de campers kwijt.

Met een foldertje in de hand dalen we vervolgens aan de achterzijde van de camping een landweggetje af. Hierachter in het bos zouden restanten liggen van een amfitheater en een groeve voor molenstenen. We dalen via bospaden steeds dieper, letterlijk dieper, het bos in, totdat we omringd zijn door rotswanden.

We lopen een kloof in, terwijl boven ons de bewolking langzamerhand openbreekt. De zon toont ons met spaarse zonnestralen de schoonheid van de natuur hier. Dat wat de zon ons toont tart iedere beschrijving, het helle groen steekt bijna fluorescerend af bij de ruwe rotswanden. En het lijkt alsof het alleen maar betoverender wordt naarmate we dieper de kloof inlopen.

We vinden het amfitheater, maar ook de molensteengroeve. Deze heeft de vorm van een grot waarvan zowel de in- als de uitgang baden in het zonlicht. Hoewel m’n camera overuren maakt, lijkt het niet te lukken om de sfeer hiervan vast te leggen.

Overweldigend door alle indrukken lopen we terug naar de camping. Waar we, voor de verandering, nu eens de zon opzoeken in plaats van de schaduw. Onder het genot van een hapje en een drankje laten we de ervaringen van vandaag, hoog in de lucht én diep in de grond, nogmaals de revue passeren. Het was weer een heerlijke dag.