Verkassen

Vanochtend worden we gewekt door het geluid van sirenes, een soort luchtalarm. Mijn eerste gedachte was: “Toch geen vloedgolf?”. Het bleek, zoals ik in tweede instantie al dacht, een oproep voor de vrijwillige brandweer. Later bleek dat er achter het dorp een helikopter z’n rotors kwijt was en een onzachte landing had gemaakt. De inzittenden kwamen gelukkig met de schrik vrij.

Na het ontbijt is het tijd om te vertrekken. Begeleid door het glinsterende lint van de Moezel, kronkelen we langs vele wijnranken, pittoreske dorpjes en veel groen verder en verder. Eigenlijk ligt, noodgedwongen, ons huidige tempo me veel te hoog. Dit wil ik veel meer in me opnemen, absorberen.

In Traben-Trarbach zoek we een parkeerplaats en steken eerst de Moezel over, niet als de Romeinen maar gewoon via de brug. We gaan onder de Brückentor onder. Deze poort werd gebouwd nadat de Moezelbrug in 1899 was voltooid. We maken een klein rondje aan deze kant van de Moezel en drinken koffie met uitzicht op de Moezel. Daarna passeren we weer de poort en verkennen we het andere deel van de stad. Hier zijn veel originele details bewaard gebleven. We bestijgen onder andere de tig treden van de trap naar een klein kerkje dat aan de voet ingeklemd ligt tussen kleine huisjes. Bovenaan de trap bij de kerk is het uitzicht fantastisch.

Daarna verlaten we het Moezeldal, bij Kröv klimmen we omhoog en ook hier werd de beklimming beloond met een prachtig uitzicht over de Moezel.

Eenmaal aangekomen op de camping krijgen we daar een plek toegewezen op een open veld, met nul schaduw. Er zou niets anders beschikbaar zijn. Net als we volledig geïnstalleerd zijn, de luifels uit, de stoelen uitgeklapt en de voeten omhoog, komt de mededeling dat er, na rijp beraad, toch nog een paar schaduwrijke plekken beschikbaar zijn. Wij hebben weinig overleg nodig, we klappen de boel weer in en komen terecht op een idyllisch plekje tussen de bomen. Veel schaduw en hier hebben de vogels wél de puf om zich uitgebreid te laten horen. Een ware oase hier op de hoogvlakte hoog boven de Moezel.

We spenderen ook vandaag eigenlijk weer veel te veel tijd aan het zoeken én reserveren van een plek tijdens het komende weekend. Uiteindelijk staken we de zoektocht en leggen ons lot in de handen van Fortuna. En waarom ook niet, als we geen kennis hadden gehad van de feestdag van morgen hadden we ook op de bonnefooi gereisd. We zien vrijdag wel hoe het allemaal uitvalt en anders verkassen we wel weer.