In de verte

Als we ontwaken is het duidelijk dat de zon al even wakker is. We horen de camper als het ware zuchten onder de hitte van de zon. Tikkend probeert de camper weerstand te bieden aan de warmte. We starten ons ontbijt in de zon, maar zoeken gaandeweg toch de schaduw op. In afwachting van de goedlachse eigenaresse ruimen we onze spullen vast op.

Een bulderende lach kondigt de komst van de eigenaresse aan. De chip, toegang tot het sanitair, wisselt weer van eigenaar en we krijgen ons Pfand terug. Daarna ronken de diesels en gaan we verder naar onze volgende bestemming.

De rit naar Heimbach, door het fraaie Eifel landschap is adembenemend. Al moet de diesel wel flink aan de slag. Maar eenmaal boven is daar de beloning ook naar. We worden getrakteerd op prachtige vergezichten, alles badend in het zonlicht.

Onze overnachtingsplek voor de komende nacht is bij het station van Heimbach. Er komt dus zo af en toe, eigenlijk meer af dan toe, een diesel trein langs. Maar omdat Heimbach een kopstation is rijdt de trein heel langzaam voorbij. Dat geeft dus nauwelijks hinder en is eigenlijk wel vermakelijk.

Maar niet iedereen heeft daar dezelfde mening over. Zoals een Nederlands stel dat net aankomt. Ze waren er overigens al eerder maar lieten zich afschrikken door de ketting voor de ingang. Terwijl het bordje duidelijk aangaf dat je die zelf los moet klikken. Maar goed ze zijn binnen. Maar nu begint de keuzestress, waar zet ik m’n camper neer.

Te voet gaan ze op verkenning. Tja, de keuze is reuze er zijn “wel” 19 plaatsen en iets minder dan de helft is bezet. Het loopt echter uit op een fikse woordenwisseling. Zij loopt demonstratief, met één hand in d’r zij, te oreren dat ze niet in de dieselwalmen van die trein willen staan. Uiteindelijk wordt de camper gestart, een Fiat uit 1994, en helemaal achterin naar een plekje gereden. De rest van de aanwezige camperaars in de vette walm van hun diesel achterlaten.

Na de lunch maken we een kleine wandeling langs de Ruhr en nemen het er even van bij een Biergarten aan het water. Harold en Mariëlle waren hier ook zo’n drie jaar terug. Zo te ruiken is in al die tijd het frituurvet nog niet vervangen. Maar we willen alleen ons vochttekort aanvullen én op het terras ruik je het vet toch niet.

Terug bij de campers zwichten we één voor één onder de hitte én wordt het snel stil onder de luifels, slechts gestoord door de controleur van de Parkschein. Het regenbuitje dat daarna valt geeft nauwelijks verkoeling. Daarna sluiten we ons verblijf in Duitsland officieus af met een etentje bij een Duits/Grieks restaurant.

De uitbater, een oudere heer, bedient ons en blijkt een echte gastheer en een ware komiek. Bij de bestelling vraagt hij meteen of we er mayonaise bij willen. Omdat Hollanders dat altijd willen. De salade wordt geserveerd met de opmerking: “iets gezonds”, en zo ging hij maar door. Bij het afrekenen, de rekening (inclusief fooi) was gelijk aan de inhoud van onze huishoudportemonnee. Dus die werd demonstratief omgekeerd. Daarop liet hij z’n Nederlandse “woordenschat” horen. Onder het roepen van “Godverdomme, die brauch ich nicht” gooide hij de één en twee eurocent munten het water in. Hij genoot zichtbaar van onze verbaasde gezichten. Met nog een laatste grap zond hij ons weg.

Morgen rijden we weer naar Nederland voor de afsluitende dagen. We zien het einde van de vakantie al in de verte.