Gewijzigde plannen

Omdat GoogleMaps niet in staat is ons door het doolhof van eenrichtingswegen in Echternach te loodsen, overal zijn omleidingen en wegafsluitingen, slaan we de geplande wandeling vanuit Echternach over en spoeden we ons door het prachtige Eifel landschap terug naar Duitsland. Het uitzicht onderweg is fantastisch, we stijgen en dalen door een steeds wisselend landschap. Dan weer wordt het zonlicht gefilterd door een bladerdak. Dan weer een weids uitzicht over velden en akkers.

Na een uurtje rijden komen we aan bij Dahlem, Wohnmobilstellplatz Kronenburger See is onze volgende stop. Hoewel het eigenlijk slechts 500 m van Kronenburg ligt. Het is een camperplek zoals je die alleen in Duitsland vindt. Simpel, maar wél met stroom en midden in de natuur. Iets verderop is er een loos- en tappunt voor vers water.

Na de lunch, uiteraard weer heerlijk in de zon, besluiten we om een rondje om het meer te maken. Hoewel dat in het Duits dan weer een ‘See’ heet. Een ‘zee’ heet hier weer ‘Meer’. Kortom we gaan rond het water lopen. Ik doe dus makkelijke sneakers aan, een modern woord voor sportschoenen. Ja, je leert ook nog wat van het lezen van zo’n verslag.

We zijn koud onderweg, zeg 100m, of het plan is plots gewijzigd. We gaan naar het dorp Kronenburg. Nu schreef ik dat de camperplaats slechts 500m vanaf het dorp ligt, maar dat is wel 500m omhoog. Plots valt me op dat iedereen wandelschoenen aan heeft, terwijl ik dus op modieuze sportschoenen loop. Het wordt dus direct een serieuze klim en ik probeer hopeloos grip te vinden.

Maar het resultaat van deze klauterpartij mag er zijn. Het dorpje is alleraardigst, ook hier zijn vele originele details bewaard gebleven. We dwalen wat door de piepkleine straatjes en verbazen ons over de goede staat van het meerendeel van de huizen.

Maar het is nog niet genoeg, de ruïne van de Burg Kronenburg moet ook worden bekeken. Weer gaat het omhoog. Met gekromde tenen klamp ik me vast aan de rotsen en volbreng ook deze klim (als andere zeggen dat we via een trap omhoog gingen dan is dat gewoon niet waar!). Wel is het uitzicht vanaf de Burg fantastisch.

Dorstig van al dat geklim, vinden we een terrasje dat wél open is. Op een uiterst speels ingericht terras vinden we plek. Dat was niet zo moeilijk, we waren de enige gasten. We bestellen Weissbier en Radler, en omdat we best trek hebben driemaal een Hausgemachte Rhabarber schorle. Volgens Mariëlle is dat een soort cake. Groot is dan ook onze verbazing als de uitbater aan komt met uiteraard het bier (en de radler), maar ook drie glazen rabarber spritzer. Maar ach, na zo’n klimpartij kun je alle vocht wel gebruiken.

Nu lijkt dit het einde van het verhaal. Maarrr, we moeten nog naar beneden. “Gelukkig” kiezen we niet voor dezelfde weg terug. Er is een alternatieve route gevonden. Die gaat eerst een heel stuk om de vallei heen om dan via een minuscuul paadje gevormd in de klei, het laatste stuk te dalen. Met gevaar voor lijf en leden ben ik als een ware Sven Kramer naar beneden geschaatst. Heelhuids haal ook ik de bodem van het dal. Zo hebben we vandaag toch nog gewandeld ondanks dat het niet de oorspronkelijke wandeling was. Plannen wijzigen soms.