Kano’s en Gilbert O’Sullivan

Ook vandaag opteren we voor het schema dat we gisteren hebben gevolgd. Dat betekent, bijtijds een activiteit uitvoeren en gedurende de middag (tijdens het heetst van de dag) onderuit in de schaduw. Alleen vandaag zijn de heren actief en nemen de dames het ervan.

We hebben twee kajaks gehuurd en gaan vier kilometer stroomafwaarts te water en kanoën terug naar Saarburg. Daar draaien we en gaan weer stroomafwaarts, met de wind mee, terug naar de botenboer. Daarmee komt het totaal op acht kilometer.

Bij de botenboer krijgen we instructies over hoe te varen (eerst oversteken en aan de stuurboord oever richting de brug en daar weer oversteken naar de bakboord oever), een peddel en een zwemvest. Mijn zwemvest was ingesteld op maatje lilliputter. Dus toen ik de sluitingen eenmaal dicht had, voelde ik me een soort Michelin-mannetje. Gelukkig vond Harold me net op tijd, happend naar lucht als een vis op het droge, en zette de bandjes iets losser.

Gelukkig krijgen we ook een tweetal kajaks, een duur woord voor kano, en na het wiebelige instapmoment, dat ik met droge kleren overleef, kunnen we onderweg. Vanaf de oever, want zo heet dat in nautische termen, worden we uitgezwaaid door Petra en Mariëlle. We zijn los.

De stroming, de wind (allebei tegen) en de vele bochten in de Saar spelen een spelletje met ons. We moeten meer energie in de peddels stoppen om vooruit te komen. Terwijl het door de bochten telkens dichterbij lijkt te zijn dan het in werkelijkheid is. Hoewel m’n armen steeds langer lijken te worden vordert onze tocht gestaag.

Als we bij de rede van Saarburg aankomen zien we net de dames aan komen fietsen. Ze hadden net de koffie op en waren benieuwd naar onze vorderingen. Onroerend is onze hereniging na onze barre tocht. We drinken wat en eten een energy bar (zo heet dat tegenwoordig) en wagen ons weer in onze wiebelige bootjes.

Naar zich laat raden ging de terugreis, wind en stroming mee, een stuk vlotter. Helemaal als aan de oever bij een Biergarten een fanfareorkest een lied inzet. Stukje bij beetje herken ik de melodie. Tot ik tenslotte de tekst van ‘Get down’ van Gilbert O’Sullivan luidkeels meebrul. De akoestiek is hier geweldig, het water draagt de tonen naar de oevers en de hoge rotsen aan weerszijden doen de rest. Het galmt werkelijk over de Saar. Maar de band heeft nog meer Gilbert O’Sullivan op het repertoire. Ook ‘Claire’ en ‘Matrimony’ volgen nog, hoewel niet direct, herken ik ook deze meesterwerkjes en brul ik ze luidkeels mee.

Tot opluchting van een ieder maken van we zo ongemerkt de benodigde meters tot aan de botenboer. De band verstomd, en ik dus ook, en we worden gesommeerd de boten in te leveren. Afgemat door het kanoën (en het zingen) rijden we op de fiets terug. Waar de keuze qua schaduwplekken bijna onbeperkt is. Ons veld is nagenoeg leeg en de plek naast ons is heel schaduwrijk. Hier strijken we neer en genieten van onze welverdiende rust.

Een rust die even na vijven verstoord wordt. Een stel nieuwkomers komen “ons” veld inspecteren om te zien of we het waardig zijn hen te ontvangen. Zij heeft duidelijk de ’lead’, er worden vragen gesteld en antwoorden gegeven. Zij reageert pinnig maar blijft daarbij glimlachen, ze komt onecht over. Uiteindelijk is het oordeel daar: ze komen hier staan.

De auto met caravan wordt opgehaald en dan komt het keuzemoment van het ultieme plekje. Zij wil eigenlijk staan daar waar wij nu zitten, maar dat ziet hij niet zitten. Zeker niet als blijkt dat hij ons moet vragen. End of story, ze staan één plekje verder.

Als hij de caravan heeft geplaatst kan zij eindelijk de caravan in. De reisoutfit, een smetteloos witte broek en blauw gewolkt blouson maakt nu plaats voor een eenvoudig zwart jurkje en ze neemt plaats in de stoel die hij voor haar heeft neergezet. En ik twijfel of ik Gilbert O’Sullivan nog een keer ten beste zal brengen als een serenade.