Cadeautje

Vandaag weer een ‘verhuisdag’. We verruilen Udenhout voor Gemert. Geen wereldreis dus en via de provinciale wegen zijn we er zo. Hoewel één deel, met name juist die provinciale wegen, wat saai was, blijft het toch de moeite waard om oren en ogen open te houden. 

Zo zag ik in Vught een mooi schouwspel. Het uitbaterstel van een restaurant waren gezamenlijk de ramen aan het lappen van het terras. Tenminste de man lapte de ramen en vrouw stond aan de andere kant van het glas het lapwerk te inspecteren. Priemend wees zij met haar vinger naar vlekjes die hij gemist had. Nog net zag ik hem, zuchtend en blazend, de spons weer ter hand nemen. Op dat moment verdween het stel uit het zicht en richtte ik de blik weer naar voren. In stilte wenste ik de arme man sterkte gezien de vele ramen die nog moesten worden gedaan. 

Omdat we zo vroeg zijn willen we eerst Gemert even in. We volgen de P-route, maar slagen er maar niet in om een parkeerplaats voor onze camper te vinden. Verreweg de meeste plekken zijn begrensd door haagjes, daardoor kunnen we met de fietsendrager achterop niet ver genoeg naar achteren. Maar in de tweede ronde vinden we een geschikt plekje. 

Hoewel het maandagochtend is zijn de, voor nu, noodzakelijke winkels open. We doen de noodzakelijke boodschappen en houden ons verder bezig met ‘window-shopping’. Her en der horen we het zangerige lokale taaltje, dat over het algemeen redelijk te verstaan is. Of dat elke keer zo is, dat denk ik eerlijk gezegd niet. Of het moet zijn dat marktkooplui niet alleen hun eigen kraam moeten inrichten, maar ook voor hun eigen 

klandizie moeten zorgen - misschien een plaatselijke Corona-verordening. Óf we hebben het echt verkeerd verstaan. Maar we dachten toch echt dat die marktkoopman zei: “Ik moet nog even die klanten uit de auto halen”. 

Wat ik zeker weet wél goed te hebben verstaan verstaan was de knaap die naast me zat op het bankje voor de ijssalon. Hij nam een hapje van zijn ijsje en oreerde verbaasd: “Wat is dat ijs koud zeg”. Tja rare jongens die Brabanders (vrij naar Asterix).

Na het ijskoude ijsje rijden we naar de Dorpscamping Gemert. De camping ligt letterlijk op loopafstand van het centrum van Gemert. De ingang ligt gewoon tussen de huizen, aan de doorgaande weg. Maar als je tussen de huizen door rijdt kom je terecht in een groene oase van rust. De tegenstelling kan bijna niet groter zijn. De receptie is tevens een soort bruin café, compleet met pooltafel. Het sanitair is ongelofelijk en de velden laten zich het best omschrijven als herhalende cirkels. Een grote, ruime en groene cirkel met daaraan grenzend kleinere, omzoomde plekken. Ruim, genoeg privacy en alles badend in het zonlicht. Aan de achterkant grenst het terrein aan weideland compleet met koeien. 

Niet alleen hebben we geluk met de keuze van onze overnachtingsplekken, maar ook het weer is elke ochtend weer een cadeautje. Op één grijze (reis)-dag na hebben we elke dag de zon gezien en pas de laatste dagen een lange broek nodig gehad. En dat terwijl we toch al ruim in de helft van september zitten.