Doolhof

Vandaag eindigt alweer het verblijf van Harold en Mariëlle op de camping en daarmee hun ‘bijdrage’ aan onze vakantie. Ter afsluiting maken we nog éénmaal een wandeling over de Loonse en Drunense Duinen. Maar niet voordat we eerst hebben gekeken bij een hindernis behorende bij de Survivalrun Udenhout. We zien mannen en vrouwen ondersteboven hangen aan touwen geknoopt aan boomstammen. Uiteraard vormen deze boomstammen een overspanning over een sloot, zodat de minder gelukkigen met een mooie plons hun Waterloo vinden. 

Daarna maken we weer een mooie wandeling over het al meerdere malen geprezen natuurgebied. Ook vandaag doet de zon weer haar best om al het natuurlijke schoon zo goed mogelijk uit te lichten. Met name tijdens het bosrijke deel van de wandeling is het lichtspel weer fantastisch. Gezien de zondagsdrukte ligt de nadruk ook op het bosrijke deel en ploeteren we uit het zicht van de overige bezoekers pas door het warme mulle zand. 

Terug bij de campers gebruiken we nog gezamenlijk de lunch, maar dan is het aanstaande afscheid onvermijdelijk en komt er een eind aan een kortstondig, intens en reuze gezellig intermezzo tijdens onze vakantie. We zwaaien Harold en Mariëlle uit, zetten de stoelen in de zon (met de krukjes ervoor als voetenbankje), en als we de ogen weer opendoen is het al half drie. 

Kort hierna komen, vlak ná elkaar, onze buren terug van een rondje Loonse en Drunense Duinen. De één op de fiets en de ander lopend. Nadat één van de buren heeft opgebroken en vertrokken is, komt onze overbuurman even buurten. Hij is duidelijk de meest spraakzame van de twee, zij is wat gereserveerd. Ze was in eerste instantie ook niet gecharmeerd van onze komst. Toen we gevieren vrijdag ‘aan-de-koffie’ gingen, draaide zij demonstratief ons, met stoel en al, de rug toe. 

Maar hij is net zo’n O.H. als dat ik ben dus al snel ontstaat er een geanimeerd gesprek waarin we gedrieën, Petra draagt ook haar steentje bij, ons begeven in het doolhof van de wereldproblemen. Af en toe mengt zij zich ook in het gesprek. Al is het vaker om hem te corrigeren dan om een bijdrage te leveren aan het gesprek. Uiteindelijk trekt iedereen zich weer terug in zijn of haar bubbel. Zij gaat lezen, hij verdwijnt (met koptelefoon op) achter een tablet, Petra verdiept zich in de Libelle en ik ga aan de slag met mijn verhaal. Maar wel onder het genot van een vers gebrouwen kopje espresso uit mijn mini percolator. Ondertussen hoor ik de geluiden van familieleden die elkaar zijn kwijtgeraakt in het aangrenzende mais-doolhof.