Koffie

De fietsen worden vandaag weer van stal gehaald. We gaan voor de laatste keer deze vakantie fietsen in het Brabantse land. 

We gaan eerst richting Beers. Als een ware junk in de hoop hier een cappuccino te scoren doorkruisen we het centrum. Het heeft duidelijk niet de allure van Grave en, belangrijker nog, geen horeca van belang. Gedesillusioneerd, terwijl de dame van de Fietsknooppunten-App telkens roept: ”Klopt je route nog?”, zoeken we de route weer op. De dame is in ieder geval wél blij. Triomfantelijk roept ze: “Je bent er weer” als we de route weer oppikken op zoek naar koffie. 

Dan komt Kasteel Tongelaar op de borden. De hoop op koffie doet ons de pedalen teisteren en het landschap schiet in een groene waas langs ons heen. In de verte zien we de contouren van wat wel eens de bron van de benodigde cafeïne zou kunnen zijn. De hele entourage ziet er heel bemoedigend uit. Totdat we bij de ingang naar de binnenplaats het bord ‘Gesloten wegens een bruiloft’ zien. Weer geen koffie. 

Dan bij de recreatieplas De Kuilen misschien. Aangezien de toegenomen wind waarschijnlijk weinig recreanten trekt is hier ook nul kans op koffie. Ook in Langeboom, dat we schampen, is in geen velden of wegen horeca terug te vinden. We komen nu terecht in de Langeboomse Bossen. 

Net als we de hoop opgeven om hier te slagen tijdens ons kruistocht voor koffie, waarom zou je midden in een prachtig bos koffie gaan verkopen, zien we een hoopvol bordje. Bij het informatiepunt van Natuurbeheer, wordt koffie geschonken. Als we aankomen ziet alles er donker en niet erg gastvrij uit. We wachten dus even met het stallen van de fietsen en zoeken de openingstijden. Het goede nieuws is dat ze bijna elke dag open zijn, het slechte nieuws is dat ze donderdag GESLOTEN zijn. 

We rijden door naar het “metropool” Escharen. Daar zien we iets dat lijkt op horeca. Ook hier lijkt het donker binnen en op het terras staan de stoelen gestapeld aan de kant. We draaien om, én zien een bord met daarop: ‘Geopend - De koffie is bruin’. Het geheel nog steeds niet vertrouwend gaat Petra eerst kijken of de deur open gaat. Tot ieders verbazing schuift de deur automatisch open. Maar wat we zien is een soort trappenhuis en een bordje ‘kleedkamers’. Ik zie Petra verdwijnen en vrees het ergste. Maar ze komt weer terug en wenkt. Eindelijk koffie. We zitten in de kantine van de lokale sporthal, die zo te zien meerdere functies heeft, en drinken loei hete cappuccino. Tenminste ik, ze hadden geen “loodvrije” (cafeïnevrije) cappuccino, Petra moet het stellen met thee. Maar het worstenbroodje dat we er bijbestellen maakt ook dat weer goed. 

Gesterkt door deze versnapering bestijgen wij onze e-bikes en rijden via Nieuw Gassel naar diens grote broer Gassel. Helaas geldt ook hier dat Gassel weinig allure (lees horeca) heeft. Het is ondertussen tijd voor de lunch en, hoe lekker ook, het worstenbroodje heeft enkel de trek aangewakkerd. Maar die wordt dus niet gestild in Gassel. We verlengen onze kruistocht richting Linden. 

Bij de jachthaven ‘t Loo zien we horeca die ook open is. Met zicht op de schommelende bootjes in de haven verorberen we een uitstekende lunch en daarna rijden we terug naar de camping. Daar zijn we op tijd terug om te zien dat onze buurman (Ed) ons gaat verlaten. Hij komt nog even afscheid nemen. Petra, die hem vriendelijk een goede reis wenst, negeert hij volledig. Omdat ik net zit te priegelen met een ventieldopje, brom ik ook iets dergelijks. Maar klaarblijkelijk kan ik wel een potje breken bij Ed en goed gemutst stapt hij in zijn camper en rijdt weg. Het ontbrak er nog maar aan dat hij toeterend weg rijdt. En ik? Ik neem er nog maar een bak koffie op.