Ongestoord

Ondanks dat er mist was voorspeld voor de ochtend worden we verwelkomd door de zon. De zon die tot nu toe een trouwe metgezel is gebleken deze vakantie en ons vandaag ook weer vergezeld. 

Terwijl ik de toiletcassette leeg en reinig, we gaan weer verkassen, komt Petra al aanrijden. Een oudere dame, op de weg terug naar haar plek, stapt opzij om de camper ruim doorgang te bieden. Ze knikt en glimlacht naar de bestuurder. Totdat ze ziet dat de bestuurder een bestuurster is. Haar mond valt nog net niet open en ze draait helemaal met de camper mee om te zien hoe Petra met de camper manoeuvreert. Op afstand sla ik het hele schouwspel glimlachend gade. Men is er niet aan gewend dat er een vrouw achter het stuur van een camper zit. 

De etappe van vandaag voert ons via Grave uiteindelijk naar Linden (bij Cuijk). We verblijven dus echt nog nét in Noord-Brabant. Maar omwille van een cappuccino doen we Grave eerst nog aan. Grave blijkt een aller charmants plaatsje te zijn. Originele details zijn bewaard gebleven zal ik maar zeggen. Op de Markt vinden we een tafeltje in de zon en drinken onze cappuccino’s. 

We winkelen nog wat, vinden voor mij een nieuwe broek en dito shirt. Tijdens dit proces bleek dat de verkoopster van wandelen hield, en van kletsen. Het verblijf in de winkel werd daardoor (onnodig) gerekt, terwijl de parkeerschijf achter de voorruit niet als geduldig bekend staat. Maar we wisten ons bijtijds los te rukken en de camper naar onze overnachtingsplek voor de komende twee nachten te brengen. 

We hebben weer een pareltje gevonden wat betreft de camperplaats. De Kleine Geest ziet er uitstekend uit, net als het sanitair. We hebben nog maar nauwelijks de camper de plek opgereden, ik moet de oprijblokken nog pakken om de camper waterpas te zetten, of de buurman (laten we hem Ed noemen) begint al een praatje. Hij is erg volhardend en voordat ik het weet sta ik de inrichting van z’n camper te bekijken, weet ik dat hij alleen op pad is, dat z’n bed netjes is gladgestreken als z’n vrouw wél mee is én dat z’n afvoer verstopt is. Petra, die net van de receptie terugkomt, kijkt mij vragend aan: “Waar zijn de oprijblokken?” lees ik in haar ogen. Gelukkig doet de komst van Petra, Ed even verstommen en dat geeft mij de kans de oeverloze stroom van woorden te onderbreken en zo m’n “werk” af te maken. Als we even later aan onze verlate lunch zitten, verschijnt het hoofd van Ed weer om camper. Hij zit duidelijk om een praatje verlegen. Maar uiteindelijk snapt hij ook dat we even, ongestoord, willen eten en verdwijnt. Even later hoor ik z’n fiets van het slot schieten en is de rust compleet. 

We lopen nog even een stukje langs de Kraaijenbergse Plassen, controleren bij terugkomst of Ed al terug is. Hij is (nog) niet terug dus de stoelen gaan in de relax-stand in het zonnetje en de ogen sluiten als vanzelf.