QR-code

De accu’s zijn weer geladen, de route staat in de App, we gaan weer op pad. Vandaag in onze “achtertuin”. We gaan op zoek naar die plekjes die we, meestal met de auto niet zien. Op zoek naar de missende kleuren op het pallet. 

Zo zien we vandaag veel nieuwe dingen, maar hebben ook vaak een ‘Aha’-erlebnis. Maar alles heel vertrouwd, vandaag geen omgevingsverwarring, het is de hele dag duidelijk waar we rondfietsen. Het fraaie Achterhoekse landschap trekt aan ons voorbij. Helaas vandaag niet badend in het zonlicht, maar dat maakt het er niet minder fraai om.

De route voert ons langs Keijenborg, Zelhem, Doetinchem en Hengelo. In Zelhem drinken we een (gezoete) cappuccino. Daarna dus richting Doetinchem. Bij ‘de Bank’ aan het Simonsplein gebruiken we de lunch. Het duurt even voordat onze lunch bereid is, maar dat geeft ons de gelegenheid om mensen te kijken. 

Ze komen in allerlei maten en soorten voorbij lopen, schuifelen, strompelen. Het is een feest om te zien wat er allemaal langs komt, soms vangen we een deel van het gesprek op en maken daarna het verhaal zelf af. Maar vaak lukt dat ook niet. Wat we wel meekrijgen is de moeder die met een huilende dochter aan komt lopen. Achter haar zien we een man opdoemen. Hij roept: “Mevrouw, mevrouw!” Mams loopt door, ze hoort het niet of wil het niet horen. Maar als omstanders haar attent maken op de man, draait ze zich om. De man, overigens zònder rode neus of geschminkt gezicht, geeft het huilende kind een ballon. Ze stopt onmiddellijk met huilen en neemt trots haar verloren gewaande ballon weer in bezit. Als ze verder lopen hebben we oogcontact met de moeder. Een blik van herkenning volgt. Maar de reacties die toen kwam, daar hadden we niet op gerekend, maar die desalniettemin ook heel herkenbaar was. “Jammer” verzucht de moeder. 

Na de fietstocht hebben we én weinig zin om te koken én om uitgebreid uit eten te gaan. De keuze valt op een snackbar in de buurt. We hadden gezien dat hier ook tafeltjes stonden, zodat we niet aan de counter hoeven “hangen”. Maar binnen eten, zelfs bij een snackbar, dat betekent de Corona-pas tonen. Uit de losse pols pakken we de telefoon en openen de juiste App. De QR-code is slechts een paar handbewegingen verder. Maar dat bleek ingewikkelder dan gedacht. Een draaiend wieltje was ons deel en, na lang wachten de melding ‘contact met de server is niet mogelijk’. Geen QR-code, betekent niet binnen eten en dat terwijl de temperatuur nu rapt daalt. Maar naar de hoek van de straat lopen biedt uitkomst, het contact is gelegd en een geldige QR-code is ons deel. Zo kunnen we toch nog binnen aan tafel. 

Terwijl de zonsondergang een landkaart in de hemel tekent, fietsen we terug naar de camper en kan ik starten met mijn verslag.