Springplank

Het laatste weekend van deze vakantie is aangebroken, nog één stop en dan gaan we naar huis. Het weer past zich enigszins aan, vanochtend geen zon - het is grijs wat de klok slaat. Om ons heen is er ook de nodige activiteit. Sinds Max begonnen is met slow-TV, “We zijn er bijna”, is mijn blik op de (oudere) mede-kampeerder voorgoed gekleurd. Overal herken ik de rituelen, die wij ongetwijfeld ook hebben. Maar het heeft altijd iets kneuterigs en zeker herkenbaars. Bovendien hoe mooi is het om dit soort rituelen uit te vergroten tot onnatuurlijke proporties. 

Zo is het natuurlijk helemaal niet raar als de ene helft van een stel op de fiets brood haalt en de ander (licht) huishoudelijk werk doet. Tot zover nog niets aan de hand. Dat zij diegene is die het brood haalt is ook normaal, al hadden een hoop mensen verwacht dat hij het brood zou hebben gehaald. Maar hij, hij maakt de camper schoon en niet met een sopje of iets dergelijks maar met een kwastje. Kijk dan wordt het alweer interessant. Hij gaat zo op in z’n gepriegel dat zij bij terugkomst ook nog eens de ontbijttafel moet dekken. Dat dit niet helemaal de bedoeling was blijkt wel uit de pantomime die ze aan de andere kant van de ruit vervolgens uitvoeren. Een prachtig schouwspel waarbij ik kan en mag bedenken wat ze zeggen en denken. 

Ook onderweg kun je, als je een beetje om je heen kijkt dit soort taferelen opmerken. Zo zien we dat ter hoogte van Grave een grasmaaiende tractor het achteropkomend verkeer ernstig ophouden. Doordat de rijbaan aan beide zijden is afgezet met gras is er geen ontkomen aan deze mobiele verkeersfuik. Waar de één gelaten de langzaam bewegende tractor volgt, heeft de ander daar zichtbaar meer moeite mee. We zien een zeer ongeduldige bestuurder van een Fiat 500 puffend van frustratie achter het stuur zitten. Hij stuurt van uiterst links naar uiterst rechts van de rijbaan. Alsof hij de breedte van de weg wil oprekken zodat hij de tractor in kan halen. Geamuseerd door het schouwspel passeren we de man, terwijl we hem breeduit lachend aankijken. Jammer dat hij daarna uit ons zicht verdwijnt. Zijn reactie had ik wel willen zien.

Bij Zeddam, bij Broods broodjesbar, stoppen we voor koffie en een eenvoudige lunch. We parkeren de camper en zoeken een plekje aan een tafeltje. Petra gaat naar binnen en komt terug met een tweetal broodje en, jawel, twee cappuccino. Het is daadwerkelijk weer gelukt. Alleen jammer is dat ze geen suiker of zoetje én geen lepeltje heeft meegenomen. Dus weer naar binnen voor de additieven en een roerspaan. Ik ledig het blauwe zakje in de cappuccino en roer het er goed doorheen. We eten ons broodje en beginnen aan de koffie. De eerste voorzichtige slok smaakt vreemd. Ik proef nog een keer, een blik op het blauwe zakje bevestigd mijn vermoeden. Petra heeft zout meegenomen. De koffie wordt echt een dingetje deze vakantie. 

We staan nu in Hengelo (Gld) niet dat we zo’n haast hebben om naar huis te gaan dat we het einddoel overschoten, zeg maar als een doorstart van een vliegtuig dat z’n eerste landing dreigt te missen. Integendeel, maar we vonden hier een nieuwe, hele mooie camperplaats ‘De Vlinder’. Dit is, als het ware de springplank naar huis. Maar eerst morgen nog genieten van het weer, de omgeving en de rust.