Psycho koffie

Meestal wordt de titel van het verslag pas aan het einde van het verslag duidelijk. Dit keer breekt ik met die traditie. Maar laat ik bij het begin beginnen. 

Vandaag gaan we op de fiets naar de Slikken van de Heen en onderweg zien we een regiment aan borden staan waaruit valt op te maken dat er een terrasje is én dat het geopend is. Als we om de bosschages heen gereden zijn zien we een leeg terras en een onverlicht restaurant er achter. We kijken nog of we iets van openingstijden zien, hoewel het bord aan de weg duidelijk ‘Open’ aangaf. 

Net op het moment dat we willen wegfietsen, komt er een mannetje aansloffen. Of hij ons van dienst kon zijn? “Koffie” antwoorden we in koor. “En wat lekkers erbij?”, vraagt hij. Zonder er bij na te denken geven we allebei een bevestigend antwoord. Hij gaat naar binnen scharrelt wat heen en weer. Ondertussen zien we dat op het terras het onkruid tussen de tegels omhoog kruipt. We vragen ons af waar we terecht zijn gekomen. Maar daar is hij al, met de koffie, een likeurtje én een café noir. Meteen verontschuldigt hij zich, dat de appeltaart nog eventjes op zich laat wachten. En hij verdwijnt weer in een ander gebouw. 

Het creëert allemaal een bijzonder sfeertje en onze fantasie gaat met ons op de loop. Zijn we in een slechte Hitchcock film terecht gekomen? Maar de koffie is prima alleen de café noir heeft eigenlijk z’n beste tijd gehad. Ondertussen is het mannetje, die we Norman zijn gaan noemen, nog steeds niet terug. Komt hij straks met een hakbijl ineens opdoemen?

Binnen hoor ik water druppelen, ik ga toch kijken wat er aan de hand is en zie, maar vooral ruik, een waterpartij pal naast de voordeur. Het ruikt naar stilstaand water en ik zie overal spinnenwebben. We krijgen steeds meer spijt van onze keuze. 

Dan stopt er een autootje. Het lijkt Norman wel, maar hij heeft andere kleren aan. Is het zijn tweelingbroer of hebben we te maken met een Jeckyll-and-Hyde? Wel heeft hij een doos met appeltaart onder z’n arm. Weer komt hij voorbij, nu met een doos sterke drank. Zou hij ons daarin willen marineren, vraag ik Peet. Ze giert het uit. Nog steeds wachten we op de appeltaart. “Als het maar geen ‘Ping’-appeltaart wordt” zegt Peet. Dat is diepvries appeltaart die opgewarmd is in de magnetron. 

Vlak voordat de appeltaart geserveerd wordt, komt er nog een stel op het terras zitten. Nu zien we onze kans schoon, volgens onze inschatting heeft hij een veel groter maal aan hen samen, we rekenen snel de koffie en de appeltaart, die inderdaad uit de magnetron kwam, af en maken ons uit de voeten. Maar niet nadat we het andere stel een hele prettige dag hebben gewenst. 

Als we bij de Slikken van de Heen net weg zijn bij onze fietsen, horen we sirenes van de Brandweer. Ter hoogte van onze fietsen wordt het stil. Achter de bosschages zien we rook opstijgen. Zou één van de accu‘s zijn ontploft of zo? Want een huis of iets dergelijks hebben we niet gezien. Raar. 

Maar we maken onze wandeling af, al hebben we wel even moeten slikken, de Slikken van de Heen staan namelijk hartstikke droog en dat was eigenlijk wel waarvoor we hierheen waren gefietst. Al blijft het wel een mooi gebied. Als we na de wandeling én de lunch aan het Schelde-Rijnkanaal terugkeren bij de fietsen, zien we aan de overkant van de weg een uitgebrande vrachtwagen staan. 

Na alle commotie rijden we op het gemak terug naar de camping, terug rijden we een stuk langs het Schelde-Rijnkanaal en vermoeit van alle emoties rusten we de rest van de dag uit. Heerlijk in het zonnetje, voor de camper. Mensen vragen ons weleens: “ Maken jullie weleens wat mee”? “Nee, wij maken nooit iets mee”.