De (regen)dans weer ontsprongen

Omdat er voor later op de dag neerslag is voorspeld gaan we vandaag bijtijds op pad. Al om 9:15 u zitten we op de fiets op weg naar Veere. Omdat dat echt een kippeneindtje is, zijn we er zo. We zien, vlak voordat we het oude centrum ingaan dat er een rommelmarkt wordt opgebouwd. Die gaat rond 10:00 u open, nog een reden waarom het goed is dat we vroeg vertrokken zijn. 

We stallen de fietsen en gaan op zoek naar een terrasje. Al snel hebben we er een gevonden die open is, denken wij. Het bordje ‘Tuinterras’ lokt ons naar binnen. Als we de keuken passeren zien we een dame de appeltaart snijden, ze kijkt ons geschrokken aan. We zien de schrik omslaan in opperste verbazing. Voor de zekerheid vragen we of het goed is dat we gaan zitten. Aarzelend volgt een ‘Ja’ als antwoord. Uiteindelijk blijkt dat ze nog gesloten is. Als we aanbieden te vertrekken wil ze daar absoluut niet van horen. Gelukkig maar, het plekje is fantastisch, tussen oude beweerde muren, zicht op de toren van het oude gemeentehuis, soul-muziek uit de 60-jaren op de achtergrond en lekkere koffie. Beter kan ons bezoek aan Veere niet beginnen. 

We dwalen wat rond door de oude straatjes en steegjes, waar het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan. Geen gepas en gemeet om anderhalve meter afstand te houden, het is nog heerlijk rustig. De rust, het zonnetje en het rustieke van Veere doet ons denken dat het “buitenland” helemaal niet zo ver weg hoeft te zijn. 

Dan rijden we weer over wegen en paden die omzoomd zijn door meters hoge groene hagen die het doet lijken alsof we door een groene tunnel rijden. Om de zoveel meter gunt een “venster” je een blik op het verassende oneindige. Verrassend omdat je in de beslotenheid van die hagen bijna vergeet hoe weids het daarbuiten is.

We komen aan in Serooskerke, een naam uit een ver vervlogen vakantie ooit. Kijken of we hier nog iets opdiepen uit de krochten van ons geheugen. Helaas vinden we niets terug, of is 40 jaar terug gewoon teveel van het goede voor ons brein?

Petra gaat bij de lokale supermarkt boodschappen doe en ik blijf met Mo buiten. Ondanks het feit dat wachten op zich een vervelende bezigheid is, geef mijn ogen goed de kost. Ik was helemaal vergeten hoe leuk het is om te kijken naar in- en uitparkerende mensen. De één gaat vol gas stapvoets achteruit, een ander draait weg dwars door het struikgewas en een derde moet gewoon drie keer steken om tenslotte nog midden op twéé vakken te staan. De beste vorm van vermaak is in dit geval toch echt leedvermaak. 

Bepakt en gezakt komen we aan op de camping. Terwijl Petra de boodschappen opruimt, het meeste past nog gewoon in de kelder, zet ik de stoelen buiten. In het zonnetje eten we onze broodjes en start ik mijn verslag. Buienradar laat zien dat er wat neerslag gaat vallen. Bij de eerste druppels ruimen we de stoelen op, en … daar blijft het ook bij. Vooralsnog zijn we de dans wéér ontsprongen.