Daar zit een luchtje aan

Vanochtend bij het opstaan is het bewolkt. Maar gelukkig wordt, op het moment dat we ons ontbijt buiten klaar hebben staan, dit foutje van Moeder Natuur gecorrigeerd. Het blauw trekt het wolkendek uiteen en de zon krijgt weer vrij spel. Wel hangt er een nare, branderige geur in de lucht.

Terwijl wij ontbijten is Mochi aan het kantklossen geslagen. Ze stoort zich niet aan het feit dat ze aan een lang stuk touw zit en draait veelvuldig om de tafelpoot heen, gaat onder de krukjes door en dan maar weer om de tafelpoot zodat haar bewegingsruimte steeds kleiner en kleiner wordt. Af en toe bevrijden we haar, als ze zichzelf weer heeft vastgebonden aan één of andere poot. 

Na het ontbijt pakken we de fiets voor een rondje Goes. Dat voert ons eerst langs het Veerse Meer, de aanlandige wind voert een licht zilte lucht aan terwijl wij verder landinwaarts trekken. We komen langs een uienveld. Hoewel de uien al zijn geoogst én het land al is omgeploegd hangt er een zware uiengeur. “Gelukkig“ wordt verderop de sloot gebaggerd en neemt de baggergeur de overhand. Kort voor Goes draait een mestwagen voor ons de weg op. Met deze geur is, wat ons betreft, het geuren-pallet wel weer compleet. 

Bij de Grote of Maria Magdalenakerk uit 1423 zetten we de fietsen neer. Deze kerk staat tegenover de rooms-katholieke Heilige Maria Magdalenakerk. Twee prachtige kerken, zo pal tegenover elkaar. Aan de Grote Markt vinden we een terrasje compleet met spatschermen, daar strijken we neer voor een Machiatto, da’s een duur woord voor cappuccino met een smaakje. 

Achter ons komt een gezelschap van 6 man sterk of, om precies te zijn, vijf vrouwen en één man, te zitten. Het lijken collega’s te zijn, waarschijnlijk werkzaam in het onderwijs, die bij herstart van de werkzaamheden de zaken nog even doornemen. Het gesprek is dan ook doorspekt van woorden uit de zogenaamde management bull shit-bingo. Woorden als: escape-room, open dialoog, pin-pointen, persoonlijke ontwikkeling en Sharif values. Één dame voert het woord terwijl de anderen quasi begrijpend knikken. Tja, waarom zou het hier ook anders zijn?

Op de terugweg gaat Petra nog wat boodschapjes doen bij de Jumbo, maar komt onverwacht met een dampende pizzadoos naar buiten. Zo werd toch nog een nieuwe dimensie aan het geuren-pallet van vandaag toegevoegd. Op een bankje in een park eten we de pizza. 

Daarna laten we Goes achter ons en rijden door plaatsen met de idyllische namen als ‘s-Heer Arendskerke, ‘s-Heer Hendrikskinderen of Eindewege, als we bijna ‘thuis’ zijn. We fietsen door een typisch Zeeuws landschap: weids, de horizon trillend van de hitte, en slechts onderbroken door machtige windsingels van hoge bomen.

Rond half zes verandert de lucht weer terug naar de startpositie van vanochtend. De bewolking neemt toe en in de verte roert het onweer de trom. Langzaam komt het geroffel dichterbij, de lucht koelt af en als de lucht staal grijs is kondigt tikkend de regen zich aan op het dak. Maar we klagen niet we hebben een week achter de rug met het mooiste weer van deze zomer.