Code geel

Vandaag weer een ‘verplaatsingsdag’, geen schokkende afstand, want we gaan naar Koudekerke. Slechts een half uurtje rijden. Aangezien we pas om één uur terecht kunnen bij ‘de Lachende loods’, gaat alles op zijn vijf-en-dertigs, oftewel kassie-an. De eerste ‘code-geel’ golf zitten we uit nog in Wolphaartsdijk. Terwijl we op Buienradar de heftige buien over Noord-Brabant zien trekken, blijft het bij ons bij wat gesputter in de marge. 

Onder een prachtige, typisch Hollandse lucht gaan we onderweg. In Middelburg pikken we nog wat boodschappen op en in Koudekerke “doden” we de tijd bij Zuzz & Co met koffie, thee en een heerlijke tosti. We zitten weer gewoon buiten in het zonnetje. Na deze versnapering mogen we ons melden bij minicamping ‘de Lachende loods’. 

In de reserveringsmail die we gehad hebben, helaas is het nog steeds noodzakelijk om te reserveren wil je hier een plek bemachtigen, staat het toegewezen plaatsnummer. Met wat zoeken tussen de struiken vinden we uiteindelijk ons plekje en installeren we ons. Dat is even simpel als het klinkt. 

Sommige medekampeerders hebben daar meer moeite mee. Daar hebben we vandaag weer voorbeelden van gezien. Het eerste was toen wij bij de ingang de instructies stonden te lezer en er een dame achter ons informeerde of er iemand aanwezig was. Wij antwoordden dat er niemand aanwezig was én dat wij gereserveerd hadden en dus een plekje hadden. Kortaf concludeerde zij dat er dus geen plaats meer was en beende terug naar de camper. Klaarblijkelijk was manlief niet van hetzelfde “geloof” en werd er toch contact gelegd. Uiteindelijk bleek er wél plaats te zijn. Doe dus nooit aannames. 

Als we eenmaal staan trekt een tweede ‘code-geel’ over het land. Wij zitten het buitje uit onder de luifel, de picknickbank op het veld wordt nauwelijks nat. Het filmpje van Popco uit Duiven laat een bui zien van een heel ander kaliber. 

Na dit buitje, als de zon weer doorbreekt, komt een ouder echtpaar met een caravan het veld opgereden. Zij hebben ook een plaatsnummer. Zij kijken niet verder dan hun neus lang is, vinden niet de paaltjes met nummertjes en hechten geen geloof aan Petra d’r uitleg hieromtrent. In plaats daarvan trekken ze zich terug naar hun caravan en gaan daar hulpeloos staan kijken. Alsof de plek dan naar hen toekomt. Uiteindelijk komt er hulp en worden ze aan het handje genomen. 

Eenmaal bij de plek is het net of we naar een aflevering van ‘We zijn er bijna’ zitten te kijken. Want vlak bij de plek wordt de caravan afgekoppeld en mag zij de afstandsbediening van de mover uit de caravan pakken. Uiteraard zit hier een keykoord aan, zo’n lange, waarmee hij de caravan op de plek manoeuvreert. Terwijl hij de pootjes uitdraait haalt zij vast het deurmatje uit de caravan zodat hij niet met vieze schoenen naar binnen hoeft. 

Zo keutelen zij nog wat af. Wij gaan Mo uitlaten. We gaan op pad naar een bos, iets verderop aan de weg. Onderweg zien we twee fietsen in de heg hangen. Vragend kijken we elkaar aan, maar dan zien we verderop iemand die de op het veld achtergebleven uien lijkt te verzamelen. We lopen door richting het bos als de man uit het uien-veld voorbij komt fietsen. Hij voert een kleine damesfiets aan de hand mee. Was hij dan toch geen uien aan het zoeken en heeft hij de berijdster van de fiets …. Mijn verbeelding gaat weer aan de haal en als we terug zijn bij de camper heb ik het hele complot al ontrafeld. Oh ja, en dat bos? Daar zijn we nooit geweest, er was geen toegangsweg te vinden.