Grensverleggend

Vandaag een grijze, maar grotendeels droge dag. Op wat miezer regen vanochtend na, is het droog gebleven en, hoewel het zonnetje wel haar best deed hield het grijs de overhand. Daarom krijgen de fietsen vandaag rust en gaan we terug naar het bos van gisteren. 

Op Google Maps heb ik gezien dat hier een landgoed ligt rondom Kasteel Ter Hoog. Hoewel het deel direct grenzend aan het kasteel niet toegankelijk is, zijn er op de rest van het landgoed twee routes uitgezet. We stappen daarom af van ons oorspronkelijke plan om via het knooppuntennetwerk een wandeling te maken. Maar het volgen van de routes blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. De bewegwijzering laat nogal te wensen over, net zoals het onderhoud van de paden. Het gras is net wat te hoog en de brandnetel en de bramenstruiken groeien er welig. 

Maar het landgoed zelf heeft verder al de juiste ingrediënten zoals, spiegelende watertjes, idyllische bruggetjes en schalkse doorkijkjes naar het kasteel. Zo’n uur en drie kwartier zijn we zoet met al dit fraais. 

In een lus in de route kruisen we tweemaal een weiland. Bij het eerste klaphekje wordt de rust ‘verstoort’ door een blauwe overall op een quad. Het blijkt een stoere jongedame te zijn die de afrastering van het weiland lijkt te controleren. Als ze klaar is met haar controle stuift ze weg over grasland, net op het moment dat wij door het laatste klaphekje weer het bos in verdwijnen. 

Als we weer zicht krijgen op het weiland dat we hebben doorkruist zien we een immense horde koeien het grasland in bezit nemen. We waren mooi op tijd weer terug in het bos. Bokkend en springend komen de gevlekte melkmachines over het veld aangesneld. Gelukkig scheidt de afrastering ons van deze horde. 

De rest van de dag brengen we dus op de camping door. We lezen wat of doen gewoon, in mijn geval, de ogen even dicht. Kortom een heerlijk relaxed vervolg van de dag. Daardoor valt het des te meer op dat in de paardenwei horend bij de camping een paard niet lekker lijkt te worden. Zij gaat een aantal malen, zwaar ademend liggen. Gelukkig is hulp niet ver weg en ook de andere paarden geven als het ware kopjes ter ondersteuning. 

Als we later Mo gaan uitlaten komt net een jongedame met het bewuste paard aanstappen en we raken aan de praat. Na wat medicatie gaat het nu al een stuk beter met haar. Terwijl we staan te praten wil het paard best wel even kennis maken met die nieuwe mensen. 

Nu moet je weten dat dit niet bepaald een pony was. Maar echt zo’n enorm werkpaard. Daarbij ben ik niet echt een held bij paarden. Ik vind ze sowieso al te groot, laat staan zo’n knol én ik kan hun lichaamstaal niet ‘lezen’. Dus toen dat enorme grote hoofd zo dichtbij kwam deed dat wel iets met mijn adrenaline-spiegel. Maar ik ben blijven staan en heb haar zelfs over de neus geaaid. Vandaag dus in ieder geval weer een grens verlegd.