Rust

Vandaag vertrekken we uit Wemeldingen, maar we gaan pas echt onderweg nadat we koffie hebben gedronken. Omdat we toch door Kapellen heen rijden, gaan we weer naar De Herberg. Op het terras zijn gasten aan twee verschillende tafels in een geanimeerd Belgisch/Nederlands gesprek. Het Nederlands steekt bijna zakelijk af bij het zangerige Vlaams. Zo’n, eigenlijk iets te luid, gesprek hoort prachtig bij het karakter van de kroeg. 

We vervolgen onze route via Goes, waar we zien dat de ‘normale’ gang van zaken weer hervat is. Het schoolplein is bezaaid met fietsen, maar ook bij het station staan de fietsen twee hoog opgestapeld. Verderop wordt een camperaar die de waterdichtheid van z’n camper wilde testen van de sloot op de wal geholpen. 

Tussen de windsingels door spoedden we ons naar onze nieuwe plek: De Heerlijkheid van Wolphaartsdijk. De naam doet heel wat vermoeden, zo pal aan het Veerse Meer. Maar “haastige” spoed (zelfs al is dat op vakantie snelheid) is zelden goed. Doordat we hebben moeten switchen van campings, het is lastig een vrij plekje te vinden, zijn we vroeg ter plaatse. Totdat de plek voor ons beschikbaar is, wachten we aan de oever van het Veerse meer. Heerlijk op een bankje, in het zonnetje terwijl een zacht briesje ons verkoeld. Een mooie plek om alvast te lunchen en geen straf om te moeten “wachten”. Zo is toch het glas weer half vol, ruimschoots zelfs. 

De plek die we toegewezen krijgen is prima. We hebben wél de ochtendzon, maar ze verdwijnt aan het einde van de dag achter de camper. De plaats wordt enigszins ontsierd door een kale plek in het gras. Waarschijnlijk een “lang-kampeerder“ die een grondzeil heeft gebruikt. Maar het sanitair is piekfijn in orde, evenals de rust die er heerst.

Ook al doen rondom ons mensen een dappere poging om op te breken. Maar iedereen staakt zijn of haar pogingen en stelt de opruimwerkzaamheden uit tot een moment dat het de zon beter uitkomt. En wij, wij pakken vandaag onze rustdag. Zo in de schaduw met het verkoelende briesje is het goed toeven. Helemaal als er, ineens, een koude Hertog Jan Prestige voor m’n neus staat. 

De rust wordt enkel “verstoord” door een Duitse herder die door z’n baasjes op een schaduwrijke plek is achtergelaten. Hij ligt heerlijk in de schaduw van de partytent en vindt het allemaal prima. Totdat er een politieauto met sirenes aan voorbij komt. Zachtjes huilt hij klagelijk met het mogelijke onheil mee. Naarmate de sirenes zich verwijderen, het aandoenlijke gejank afneemt. Daarna laat hij z’n kop weer zakken en laat zich weer meevaren met de rust op het veld.