Rubberen benen

De weergoden zijn ons vooralsnog goed gezind. Ook vandaag belooft weer een mooie dag te worden en dus ontbijten we heerlijk buiten. Vandaag staat er een fietstochtje op het programma van de Oosterschelde naar de Westerschelde, en weer terug.

Goed ingesmeerd, gewapend tegen de zon, gaan we op pad. Enige schaduw van bomen is hier ver te zoeken. Hier geen ‘coulissenlandschap’ maar verre vertes en een lome waterige horizon, trillend in de warmte. Maar de stralende zon en het onbelemmerde zicht op de prachtig blauwe lucht maken veel goed. Hoera voor het heerlijke briesje dat voor de nodige verkoeling zorgt. 

Eerste pleisterplaats is Yerseke, the place to be als je een oester liefhebber bent. Helaas, voor de liefhebbers, hieronder schaar ik mijzelf niet. Als we langs de haven, en de bassins met oesters fietsen, bevestigd onze neus dat het hier om ‘fruit de mer’ gaat. De super zilte lucht overstijgt alles. Benedenwinds, achter de dijk, zoeken we daarom een terrasje voor een kop koffie. Helaas voor Petra is dit de derde achtereenvolgende keer dat er geen cafeïnevrije koffie wordt verkocht, so tea it is. 

Op de kop van de Zuider Voorhaven scharen we ons bij de grijze golf die hier is neergestreken op de vele bankjes langs de Westerschelde. Een grijze golf waarvan we, zo langzamerhand, zelf onderdeel gaan uitmaken met onze e-bikes en steeds grijzer wordend haar. Mijmerend langs het traag stromende water, druk bevaren met allerhande schepen van diverse pluimage nuttigen we onze lunch. 

Het is weer tijd om terug te keren naar de Westerschelde. Tussen veel fruitdragende boomgaarden, waar de pluk al is begonnen komen we langs Kapelle. We maken een kleine omweg en komen terecht bij café de Herberg, een echt bruine dorpskroeg, gerund door een echtpaar. Dat Wim, de mannelijke helft, z’n antwoord snel klaar heeft blijkt als een klant vraagt: “Kan ik afrekenen?” Waarop Wim antwoordt: “ik hoop het“. De klant had iets meer tijd nodig. 

Omdat we toch bijna bij Wemeldingen zijn, bestel ik een mooie Affligem blond. Echter bij het uitserveren gaat het flesje om en verdwijnt ca. 1/4 van het kostbare gerstenat op de grond. Ter genoegdoening mag ik niet alleen het “gevallen” flesje leegdrinken, maar krijg ik óók nog een nieuwe. Gelukkig dat we én een bittergarnituur hadden besteld, dat we e-bikes hebben én dat de camper niet meer zo ver weg is. De benen voelen als rubber aan. Maar, eenmaal bij camper, met de stoelen in de schaduw en de rugleuning een klein beetje naar achteren, is het leed al snel geleden.