Genoeg is genoeg

Vandaag staat een bezoek aan Fort Rammekens op het programma. Dit fort ligt aan de Westerschelde en is het oudste zeefort van West-Europa. Het dateert uit 1547 en speelde ooit een belangrijke rol in de geschiedenis van Zeeland. Hoewel het ons niet is gelukt om een plaatsje te reserveren gaan we toch op pad. Aan de ene kant omdat het ligt in het Natuurreservaat Rammekenshoek, waar we mooi kunnen wandelen en mogelijk, in ieder geval, iets van de buitenkant van het fort te zien. Dat laatste werdt meteen gelogenstraft bij aankomst. Het fort ligt zo verscholen dat we alleen de voorkant en de deur zagen. 

Omdat de deuren pas om 11:00 u opengingen zijn we eerst het reservaat ingegaan. Na een mooie wandeling door het natuurreservaat, met veel watertjes glinsterend tussen het ruisende groen, komen we weer terug bij het fort. De vrijwilliger bij de ingang doet niet moeilijk en zo komen we toch binnen. Het fort was erg indrukwekkend, heel veel is nog bewaard gebleven en de ruim drie meter dikke muren geven zowel een beschermend als ook een beklemmend gevoel. 

Bovenop de omloop van de kazematten wordt duidelijk waarom het fort juist hier ligt. Op korte afstand zie we de schepen, nu machtige containerschepen, voorbij komen onderweg naar de have van Vlissingen. Juist ook op dat moment neemt de zon het over van de wolken en hebben we daarom een prachtig zicht op het glinsterende water van de Westerschelde. 

Na dit indrukwekkende bezoek gaan we weer terug naar de camper. Waar we heerlijk in het zonnetje voor de camper zitten. Tegenover ons staat een jong Frans stel met een tent. Ik wil jullie even meenemen naar het volgende: wat zou je denken als je overburen, midden op de dag giebelend en wel verdwijnen in hun tent. Eerst ritst de buitentent dicht, dan de binnentent en er klinkt gegiechel. Ik denk dat ik wel weet wat ieder van jullie denkt. Maar wat als binnen een minuut of twee de rits weer opengaat en de buurman alweer naar buiten komt en gaat zitten lezen. Ik weet het wij snapten het ook niet.

Nog herstellenden van dit voorval zien we een oude camper, bevolkt door twee dames, het veld oprijden. In één soepele draait ze achteruit de plek op, zonder te steken, gewoon in één keer goed. En dat zonder stuurbekrachtiging én een stuurwiel van het formaat scheepsrad. Altijd leuk om te zien wat de reacties zijn van de omstanders, precies zoals Petra die krijgt als ze onze camper op z’n plek dirigeert. 

Tenslotte spreken we tijdens de afwas de jongedame van het zieke paard van gisteren. Het gaat gelukkig weer goed met haar en juist op dat moment verschijnt haar enorme gestalte achter het hek. Hoewel ze naar mij staat te lonken besluit ik niet op haar avances in te gaan. Ik vond me gisteren al zo dapper en, genoeg is genoeg.