Uitgeteld

Na het aftellen van de weken, daarna de dagen en, tenslotte, de uren is het dan (eindelijk) zover, de zomervakantie is begonnen. We zijn nu letterlijk uitgeteld. 

De afgelopen week waren we al gestart met het inruimen van de camper. Hoewel we heel veel spullen dubbel hebben is er voor een verblijf van drie weken nog wel iets extra’s nodig. Bovendien is het daardoor vandaag bijna meteen instappen en wegwezen. Eerst nog een paar uurtjes werken en daarna …

Het voornemen is om de vakantie door te brengen aan de kust, de Zeeuwse kust. Maar eerst een weekendje “aftaaien” op de Loonse en Drunense Duinen. 

Op zoek naar een lunch onderweg komen we eerst terecht bij ‘T Veerhuis in Dreumel en daarna, 6 autominuten verder, bij het Oude Veerhuis in Heerewaarden. Beide etablissementen liggen aan een Veerweg én beide willen of kunnen ons niet van dienst zijn, ze zijn gesloten. Ter plekke besluiten we de route niet meer te verlaten voor welk restaurant dan ook waarvan de naam óf de straatnaam iets met ‘veer’ heeft te maken. In Hedel, notabene bij café-restaurant Treurenburg, lukt het wel. Dit is een truckers café, dus hebben we ook genoeg parkeerruimte voor de camper. We laten ons de lunch goed smaken. 

Daarna is het nog maar een klein stukje naar de camping. Een pieterpeuterige camping, zo’n 12-13 plaatsen, maar met geweldig mooi sanitair. Als we eenmaal staan kunnen we meteen inschakelen voor de tweede vrije training voor de Grote Prijs, ook wel Grand Prix genoemd, van Nederland. Als groot fan van de Formule Één, en niet pas sinds Max maar al jaren (en jaren - tjonge ik word oud) mag ik graag kijken. Wat een feest dat het eindelijk weer in Nederland is. 

Een goed Engels sprekende Duitser en z’n vrouw onderbreken de sessie, of ik weet waar de receptie is. Ik vertel dat ik telefonisch contact heb gehad en dat er op dit moment niemand aanwezig is. Bellend verdwijnt hij uit het zicht, maar horen kan ik hem nog wel. Klaarblijkelijk komt er nog een plekje vrij. 

Ze komen pas weer in het zicht als ze de camper gaan halen. Een oud beestje, nauwelijks langer dan de onze maar wel met een alkoof (zo’n “puist” boven de cabine). Groot is onze verbazing als, pal voor onze neus, de deur van de camper openzwaait en een schier oneindige reeks kinderen uit de camper stappen. Eerst dachten we dat ze aan de andere kant weer instapten. De teller blijft steken op 5 (vijf!) kinderen. Voor de snelle rekenaars onder ons, dat maakt dus een totaal van 7! Hoe dat allemaal moet passen, ik wil er even geen beeld bij vormen. 

Na dit intermezzo én na afloop van de training lopen we met Mochi een rondje. We zitten inderdaad midden in de Loonse en Drunense Duinen, want al snel lopen we te ploeteren over grote zandvlaktes. Mo vindt het prachtig en schiet heen en weer, niet gehinderd door het mulle zand.

Het zand, de zon, het maakt dat het “aftaaien” versneld lijkt plaats te vinden. Ik moet in ieder geval, eenmaal terug bij de camper, toch twee keer nadenken voordat ik zeker weet dat het vandaag vrijdag is. Onder het genot van een heerlijke Hertog Jan Prestige schrijf ik het verslag. Terwijl de oogleden langzaam ….