Hoe moeilijk kan het zijn?

Eerst nog even iets over gisterenavond, dat ná de publicatie van het verslag gebeurde. Tijdens ons diner buiten onder de luifel zagen we over veld dat het verderop wel erg rap donker grijs worden. Bij het eerste gespetter snel alles opgeruimd, de luifel ingedraaid en de maaltijd binnen voortgezet.

Eerst leek het dat we misschien wat voorbarig waren. Maar tijdens de afwas brak ineens de (piep) uit. Het begon enorm te waaien, regenen, donder en bliksem. Of de dag des oordeels was gekomen. Nu waren wij voorbereid en was alles opgeruimd en de luifel ingedraaid. Maar hiernaast niet.

Dus toen we binnen zaten hoorde ik hiernaast een kreet. Toch maar gaan kijken. Dáár hingen ze met z’n tweeën aan de luifel, terwijl de wind verwoede pogingen deed om de luifel airborn te doen gaan. Ondertussen kregen ze de vergrendeling niet van de knikarmen af.

Gelukkig kregen we met vereende krachten uiteindelijk de luifel ingedraaid. Het was maar goed dat ik was gaan kijken want én allebei een poot vasthouden én dan ook nog de luifel indraaien. Daarvoor moet je echt met z’n drieën zijn. Drijfnat droop ik daarna af. Mensen vragen ons wel eens: “Maken jullie wel eens wat mee?”. “Nee, wij maken nooit iets mee”.

Over tot de orde van de dag. Vanochtend scheen in ieder geval de zon weer, werd ik uitbundig bedankt door de buurman (ik was in de stromende regen zo snel mogelijk vertrokken nadat de luifel in was) én hebben we ons voorgenomen de gemarkeerde route te gaan lopen. Dus niet te laat starten ook al is het maar 10 kilometer, het wordt weer warm genoeg vandaag.

Over de gemarkeerde wandeling kan ik kort zijn. Al bij de tweede markering ging het, achteraf, fout. We hebben die markering verkeerd geïnterpreteerd en zijn verkeerd gelopen. De enige markeringen die we gezien waren kruizen die aangaven dat we daar NIET in moesten. Maar hoe we wél moesten lopen? Geen idee. Ook onze tweede ervaring met een Frans wandelpad is dus niet erg positief.

Wat wél positief was dat we zijn gaan wandelen zoals we campings zoeken, op de bonnefooi. En doordat te doen kwamen we terecht in weer zo’n aller charmants dorpje, Moncey. Ditmaal zelfs met een winkeltje. Een piepklein winkeltje dat echt alle eerste levensbehoeften verkocht, we zagen brood, vlees en vleeswaren, groente. Maar ook wijn, bier en kado-artikelen. Het was kostelijk. Natuurlijk hebben we wat gekocht hier.

Rond éénen hadden we de tien kilometer achter de rug en stonden we weer bij de camper. Met de restjes van de lunch van gisteren en een verse baguette hebben we de lunch van gisteren herhaald (never change a winning team) en daarna heerlijk languit genoten van een goed boek, de zon of de dolende camperaars die op de naastgelegen camping een plekje zoeken. Het gaat hier overigens om een veld zonder voorzieningen of aangegeven plekken. Hoe moeilijk kan het zijn?