Vermakelijk om te zien

Weer onderweg rijden we ondermeer de 48 tussen Rinnthal en Hochspeyer. Deze weg slingert zich prachtig door het landschap heen. Slingerend door bossen, de bladeren getaand door de zomerzon, klaar voor de herfst om zich van het groen te ontdoen. Af en tonen de rotsen zich, hun rode gloed verraadt ze tussen de verschillende tinten groen.

De houthakkers wachten niet op het einde van de zomer. De houttrucks vol verse ladingen denderen langs ons heen. Dan is weer rustig en de camper benut alle vier de dimensies om ons door dit prachtige bos te loodsen. Omhoog, omlaag, links of rechts, maar niets in extremen.

De quest for coffee is weer een bijzondere. De rit door het bos levert, uiteraard, geen locatie op. En in de dorpjes zien we veel lege Gästhauses in afbraakpanden. Maar we blijven uitkijken. Dan spotten we een Backhaus, waar we binnen wat stoelen zien staan. Het ziet er, in het voorbijgaan, best gezellig uit. Dus verderop de bus gedraaid en een parkeerplaats gezocht. Helaas blijkt de praktijk anders, het lijkt wel een soort winkel van Sinkel. Het tafeltje staat bijna tussen de schoonmaakmiddelen. We maken rechtsomkeert.

Verder gaat het weer. De zon verwelkomt ons als we buiten komen. We vervolgen onze weg en kijken hoog op de dorpjes neer als de weg zich hoog aan de rotswand lijkt vast te grijpen. Maar niet alleen op de grond is het mooi. Aan de hemel spelen blauw en grijs landje-pik met elkaar, scherp uitgelicht door de zon.

We zien verderop, bij een benzinestation en in een soort erker, weer wat stoelen staan. Ook hier is de mogelijkheid om iets te consumeren. Hetzelfde ‘stop-keer-en-parkeer’ ritueel volgt en als we binnenstappen slaken we een zucht van verlichting. Deze shop huisvest vele functies waaronder het schenken van koffie (met wat lekkers). Het hoekje is inderdaad net zo gezellig als dat het eruit ziet en de koffie smaakt uitstekend.

Na de koffie golven we weer verder door het landschap. Het wordt nu wel opener er is nu vaker een horizon te zien. Vlak voorbij de afslag naar Daun vinden we een parkeerplaats met uitzicht over het dal. We parkeren de bus bij een picknicktafel en maken de lunch klaar, gebakken eieren met spek.

Ter plekke zoeken we de overnachtingsplek voor vanavond. De oorspronkelijk geplande plek zijn we voorbij gereden omdat we de sprong morgen naar Nederland toch wat wilden inkorten. We vinden een spiksplinternieuwe camperplaats bij het plaatsje Daun. Daun is ook de startplaats van de tweede etappe van het Lieserpfad een wandelpad die ik ooit samen met Johan en René heb gelopen, alweer 11 jaar geleden.

De camperplaats is onbemand, er is cameratoezicht en de toegang, betaling en registratie gebeurd via een touchscreen aan het sanitairgebouw. De menu’s zijn naar keuze in het Engels, het Duits en het Nederlands. Een kind kan de was doen. Na de registratie, je kenteken staat al ingevuld want je bent al gespot door de camera, krijg je een pas waarop je een tegoed kunt zetten. Hiermee kun je elektra “aanschaffen” en kun je douchen of afwassen. Het bezoek aan de toilet en de loosplek (vuilwater of chemisch toilet) is gratis. Het teveel betaalde kun je gewoon weer terug krijgen. Een prachtig systeem.

Tenminste dat zou je zeggen. Het zal waarschijnlijk ‘knoppenvrees’ zijn, maar als je ziet hoeveel mensen hier toch nog problemen hebben met het simpel uitvoeren van instructies. Zelfs op de elektrapalen zit een scherm die verteld hoe je vanaf de pas het tegoed kunt gebruiken. Je begrijpt niet dat mensen hier zo mee stuntelen. Maar aan de andere kant het is wel bijzonder vermakelijk om te zien.