In versnelde pas

Toen ik gisteren na het publiceren van het verhaal nog even in het avondzonnetje ging zitten vielen ze me weer op, dat stel aan de andere kant van het hek.

Op de camping naast ons stonden twee oudere mensen. Nú weet ik dat ik met dat begrip moet oppassen, voor sommige bevolkingsgroepen behoor ik daar ook toe. Maar ik dwaal af. Ze staan daar met een eigenbouw Ford Transit camper net zolang als wij te gast waren van onze Belgische gastheer en -vrouw.

Dit is overduidelijk geen “We-zijn-er-bijna” stel. Heerlijk zelfstandig, hún eigen dingetjes doen en gewoon genieten van de goede dingen des levens. De levenspret straalt er vanaf. Het was heel inspirerend om ze samen bezig te zien de afgelopen twee dagen en eerlijk gezegd hoop ik dat ik ook straks nog zo, waar ook in Europa, mag rondtrekken.

Vandaag de uitzondering op de regel ‘geen wekker’. We willen vandaag bijtijds in Ribeauville zijn om de kans op een plekje te vergroten. Wat is er toch met dat Ribeauville zullen jullie denken? Vorig jaar tijdens het ‘girls-only’ uitstapje van Peet en Pris zijn ze hier geweest en hebben het erg leuk gevonden. Dus daarom rijden we om 08:00 de poort uit bij Cromary.

Met een reistijd van ruim drie uur over een afstand van 176 km ligt de gemiddelde snelheid niet zo hoog. Maar het toeristische gehalte van de route juist wel. Met een groen lint rijgen de pareltjes van dorpjes zich tot één snoer van Cromary tot aan Ribeauville.

Onderweg in Lure halen we brood, een ‘Traditionele’, hij is nog warm. Verser kan het niet. De rest van de reis ruikt de camper naar vers brood.

Via-via komen we zo terecht op de D61 en rijden we via de Col du Louschbach. Hier bereiken we een hoogte van 1.230 m hoog maar kunnen helaas niet van het uitzicht genieten door de laaghangende bewolking Kort na ons vertrek is het namelijk gaan regenen en echt droog is het nog niet geweest.

Maar vlak voordat we de afdaling beginnen zien we een kentering in het weer. Spatjes blauw worden zichtbaar en de regen droogt op. Zo kunnen we toch genieten van deze spectaculaire afdaling en kan Petra haar stuurkunsten vertonen in de vele (haarspeld)-bochten.

Even voor twaalven staan we voor de poort van de camping in Ribeauville. Géén bordje ‘Complet’, we kunnen zelfs kiezen. Hongerig door de lucht van vers gebakken brood vallen we aan zodra we op de plek staan. We staan wéér zonder blokken, we worden steeds beter in het ‘lezen’ van de ondergrond.

Na deze lunch gaat de spijkerbroek, een primeur vanochtend, weer uit en te voet én in de korte broek lopen we naar Bergheim. Oók weer een allercharmanst dorpje. We nemen plaats op het terras van een nogal ‘fancy’ restaurant. Het was zelfs zo “sjiek” dat ze ons blijkbaar niet wilden serveren, we werden in ieder geval compleet genegeerd.

Gelukkig was dat anders bij de bistro verderop. Daar had ik in no-time een karafje Cote du Rhône voor me staan , Petra hield het bij Oragina. Helaas voor ons kregen we kort daarop een melding op Buienradar: “binnen dertig minuten gaat het lange tijd regenen”. Sneller dan eigenlijk de bedoeling was heb ik dus deze heerlijke wijn moeten consumeren.

Op het moment van afrekenen hoorde ik de eerste druppels op de luifel. Dus regenjassen aan en in versnelde pas richting camper. Gelukkig viel het reuze mee met de regen, al was het wel fijn dat we de regenjassen bij ons hadden. Eenmaal terug bij de camper valt er nog wat regen, als een dreinerig kind dat wat nasputtert en op het moment van schrijven is de lucht weer blauw. Eind goed al goed.