Wie het laatst lacht

Vanochtend hebben we ons, eigenlijk tegen beter weten in, laten leiden door de weerApps. Omdat we eigenlijk nog Lods in wilden. Niet voor de winkeltjes, want die zijn er niet. Maar toen we er ons met de camper doorheen wurmden zag het er wel erg authentiek uit. Maar Buienradar belooft telkens droge periodes, maar de buien zelf hebben er lak aan. Uiteindelijk vinden we het rond 11:00 wel genoeg en breken we op.

Ondanks de regen blijft het Franse land, zeker het heuvelachtige gebied hier, ons steeds verbazen. Omhoog en omlaag, de ene haarspeld bocht naar de andere. Totdat we op een vlakte terecht komen. We rijden op een rechte weg die af en toe onder de horizon lijkt te verdwijnen. Dan ‘vallen’ we weer in een ‘gat’ en suizen we enkele meters omlaag. Heel vermakelijk allemaal.

Maar groot is onze verbazing als we ineens geconfronteerd worden door een scherpe afdaling. Het uitzicht is ronduit verbluffend. Blijkt dat wat wij voor het vlakke land aanzagen een hoogvlakte was. We cirkelen weer omlaag en krijgen af en toe een kans om de visuele peilstok te hanteren. We komen dichter en dichter bij de bodem van deze afdaling.

In Nans-sous-Sainte-Anne bekijken we de Source du Lison en op een steenworp afstand van de bron van de Lison bekijken we La grotte Sarrazine. Een immense natuurlijke veranda die in de rotsen is ontstaan. Dit is de Sarrazine-grot. De Lison is overigens een zijrivier van de Loue. Dat was de rivier waar we afgelopen nacht aan hebben gestaan. Hier kunnen we eindelijk, ondanks dat het nog steeds niet droog is wat wandelen.

Maar eerst vergapen we ons aan de bron en de bijbehorende waterval. Daar waar het water in de rivier duikt heeft het een prachtige helder blauwe kleur, zelfs nu op deze grijze dag. We klimmen wat omhoog om dus ook La grotte Sarrazine te bekijken. Het lijkt het meeste op een reusachtige trechter die het water opvangt en via een gangenstelsel aan de andere kant van de berg laat ontspringen in wat ze dus nu noemen Le Source du Lison. We lopen nog een stukje verder totdat we merken dat het getik op de bladeren weer toeneemt. We keren terug op onze schreden en ontdoen ons in de camper van onze natte jassen.

Onderbroken door een snelle boodschappen-run rijden we nu door naar Camping Huttopia La plage Blanche in Ounans. De reservering is online gedaan en de plek is via iDeal al betaald. Het inchecken, in het Engels, ging dus heel makkelijk. “Hello, I’ve made a reservation on the name of Lans”. “Paul Lans?”; “Yes, that’s me. I also ordered some good weather, have you received it yet?”; “No, unfortenately delivery is always slow here”. Een Fransman dus die én humor heeft én Engels spreekt het kan niet op.

We krijgen een kaart mee met zo’n vijftigtal (50!) vrije plekken waaruit we kunnen kiezen. Ik vraag nog: “Business is slow?”, het antwoord luidt dat het seizoen nog slechts tien dagen duurt. Desondanks verbazen we ons aan het begin van de avond wanneer het eindelijk droog is en de zon doorkomt en we een rondje over de camping maken over hoeveel Nederlanders er staan. Oud en jong, in kleine tentjes, in caravans, in the glampingtenten of in de camper. Overigens dat het einde van het seizoen nadert is te merken aan de douches. Die waren met geen mogelijkheid te bewegen om ook warm water te leveren. Dat is toch jammer, zeker omdat de receptie op dat moment al gesloten was. Onze humoristische Fransman is dus al gevlogen. Tja, wie het laatst lacht?