Van de ene verbazing in de andere

Deze keer een reisdag. We willen uiteindelijk uitkomen in Nesflaten, maar dat is geen wet van Meden en Perzen. We gaan rijden en zien wel waar we vandaag uitkomen. Vrijheid blijheid.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat het ik het schrijven van het verslag deze keer best lastig vind. Ik was oorspronkelijk gestart met een beschrijving van de route. Maar dat zou geen recht doen aan onze beleving van vandaag (en de afgelopen dagen). Daarom de “technische” beschrijving verplaatst naar het einde en opnieuw begonnen.

Met de melancholische klanken van Fleetwood Mac op de speaker slingeren we vandaag door de fjorden. De ene ‘Ohh’, volgt de andere ‘Ahh’ op. Het landschap is op z’n minst gezegd indrukwekkend. En hoewel een zonnetje best welkom zou zijn, voegt de grijze bewolking ook echt iets toe aan de belevenis. Omhoog, omlaag de neus van de camper wijst alle kanten op, nietig tussen al dit natuurgeweld. Alles wat je ooit van Noorwegen hebt gezien is waar. Het landschap is adembenemend. Zoals ik al schreef het is lastig dit onder woorden te brengen, zeker zonder in herhaling te vallen.

Maar we zijn er nog niet. We vallen van de ene verbazing in de andere. Er lijkt geen eind aan te komen. Ook bezoeken we de Svandalsfossen. Een 180 meter hoge waterval die op zich al indrukwekkend is. Helemaal nu het al geruime tijd regent. In een mist van water komt alles met een donderend geweld naar beneden. De regenjas en dito broek zijn bepaald geen sinecure.

Voorbij Sauda volgen we Haukelifjelle toeristische route. De Hellandsbygdvegen is onderdeel hiervan en leidt ons richting de Kyrkjenutten, met 1602 meter de zeven-hoogste berg van Noorwegen. Bijna ongemerkt klimmen we steeds verder en zien we de regen veranderen in natte sneeuw. Ik probeer het vast te leggen op beeld. Dát is best lastig, en totaal overbodig zo blijkt later.

Wat begint met enkele witte vlekken in het veld eindigt uiteindelijk in een compleet wit landschap. We rijden tenslotte tussen sneeuwwallen van bijna twee (2!) meter hoog. Het maakt het ruige landschap er nog mysterieuzer op. De weg vloeit als het ware door het landschap terwijl de witte deken het ruige niet verhult. Zwijgend en vol met ontzag kronkelen we met de weg mee door het landschap.

We dalen langzaam af uit onze witte wereld en komen diep in de vallei terecht. De verrassingen zijn nog niet gedaan. We slingeren tussen de hoge, hoge rotsen, waar groen de overheersende kleur is. Weelderig groen gedrapeerd over grillige rotsen, gevoed door wild stromend water. Weer zo’n overweldigende ervaring. Zelfs de camera verliest z’n focus.

We eindigen vandaag in Nesflaten. We hebben een plek pal aan de oever van het Suldalsvatnet. Vlak bij de aanlegplaats van het voormalige pontje. Wederom een prachtig plekje en dat voor NOK100 (nog geen tientje)!

Zoals beloofd alsnog de gereden route: we starten richting Tau en volgen daar de Riksveg 13. Bij Hjelmelandsvågen nemen we de pont naar Nesvik. Dan neemt de Fv517 het over, gevolgd door Fv520 en duiken we verder de binnenlanden in, richting Horda om daar de 13 weer op te pakken naar Nesflaten.