Rally raid

Verder zuidwaarts gaat het vandaag weer en zoals jullie inmiddels weten rijden we liever niet over de doorgaande wegen. Ook voor vandaag hebben we weer iets bijzonders uitgezocht. En of het niet genoeg is, is ook het einde van de rit spectaculair.

De rit van vandaag was weer geweldig en bracht weer een variatie qua combinaties op van de vorige dagen. Bijna alles kwam weer voorbij, de fjorden, de bossen, de eindeloze uitzichten en de vele haarspeldbochten. Ook de weergoden waren ons goed gezind. De regen die viel, viel tijdens de rit. De zon liet zich ook regelmatig zien en bracht daarmee telkens weer de prachtige blauw-schakeringen aan.

Het deel van route die we vandaag reden was de Panoramavegen. Deze is maximaal 1389 m. hoog en start half asfalt, half gravel. We wikkelen ons om de bergen heen omhoog en komen uit bij een slagboom.

Even lijkt het alsof de weg is afgesloten is, maar het blijkt een onbemand tolloket te zijn voor de Valdresflye, onderdeel van de Panoramavegen. We betalen de benodigde NOK50 met de pinpas. Dát is lastiger dan het lijkt als de instructies in het Noors zijn. Daarbij komt, dat het begrip ‘tolweg’ toch bepaalde associaties oproept. Namelijk die van prachtig geasfalteerde wegen, ruime parkeerplaatsen en dergelijke.

Maar niets van dat alles. Al snel na de slagboom is al het asfalt verdwenen en is de weg volledig gravel. De regen van de afgelopen nacht doet dan de rest. Als ware de rally legende Stig Blomqist, rijden we over, wat moet zijn de moeder van alle historische routes hier, door een bevreemdend landschap: groen, leeg, ruig en toch (spaarzaam) bewoond. Ik stel me de knoestige Noormannen en -vrouwen voor die hier moeten wonen.

Zelfs GoogleMaps verslikt zich in dit landschap, maar pas nadat TomTom er al eerder de brui aan heeft gegeven. GoogleMaps stuurde ons ergens een afgesloten weg in en voegde hieraan toe: “en volg deze weg voor 8 kilometer”. Hoezo de weg kwijt?

In Gol maken we een pitstop. Eindelijk lukt het weer eens om een bakje koffie te scoren. Het geeft ons ook de gelegenheid om te ontdekken wat kilometers natte gravelweg voor een uitwerking heeft op het exterieur van een camper. Beide campers hebben nu dezelfde kleur en elk bewegend deel aan de auto knarst.

Voor Harold is dit echt te veel. Hij gaat op zoek naar een wasstraat. Ook nu lijkt Google het nog niet helemaal te snappen. Hij vindt er namelijk één in Haarlem. Maar de aanhouder wint en snel na de koffie staan we voor de wasstraat. Als het dak van de campers ons lief is, kunnen we deze beter niet ingaan. De wasstraat is namelijk alleen geschikt voor personenauto’s.

Met nog ca. 10 km te gaan, en na een bezoekje aan de Tunhovd Dam, draaien we de weg weer op. Voor ons kijken we in een schijnbaar peilloze diepte. Met de kennis dat onze geplande overnachtingsplek aan de rivier ligt, betekent dat, dat we die hele afdaling zullen moeten maken. Eénmaal beneden, met de camperplaats onder handbereik, breekt voorzichtig de zon door.

De camperplek ligt pal langs de weg en het alternatief, een plek beneden in het gras is onmogelijk. Het grasland is veel te drassig. Na wat te hebben gegeten aan de picknicktafel gaan we verder. Een volgende plek is een half uurtje verderop.

Deze plek ligt ook naast de weg maar ook naast een bos. De campers gaan op de blokken en we lopen een rondje door het bos. Midden in het bos vinden we een mooie plek éneen karrenspoor erheen. Er hangt geen ketting voor de ingang van het pad, er staat geen bord dat het niet mag en dus halen we de campers op en “richten” onze nieuwe plek in. Terwijl het zonnetje z’n best doet zitten de meeste van ons lekker buiten. Behalve Harold, met een zeem en een spons is hij bezig de sporen van onze rally raid uit te wissen.