Zeg nooit, nooit

Hoewel de nadruk tot nu toe deze vakantie heeft gelegen op de natuur hebben we gisterenavond ook cultuur gesnoven. Niet alleen gesnoven maar ook gegeten. We hebben in de restaurant van de camping heerlijk Italiaans gegeten. Tijdens de maaltijd hebben we, aan de hand van oude verslagen vastgesteld dat het 2013 was dat we hier voor het laatst waren en dus niet 2016. Ik had me stiekem drie jaar jonger gerekend.

Het blijkt dat ik ondertussen al dertien jaar m’n verslagen schrijf. Wat begonnen is als een echt dagboek van de dingen die we deden, nu probeer ik nu meer een beeld te schetsen wat we meemaken, een sfeer te schetsen. Zo een beetje terugkijkend zie ik ook het ontstaan van de drie K’s (gebruikt een paar verslagen terug). In gedachten zit ik weer gelukzalig onder de luifel, toen nog van onze tent, met m’n ‘krantje, croissantje en m’n koffie’ op een camping ergens in de buurt van Genova. Gek, hoe levendig herinneringen kunnen zijn.

Maar dat was gisteravond, nu weer terug naar het heden. We gaan vandaag, voor de verandering, maar eens een stukje wandelen. Toen we gisteren rond het Cimitero Militare Germanico Della Futa liepen, zagen we de rood-wit aanduiding van een lange afstands wandeling. Daar gaan we een stukje van lopen. Wel in de hoop dat het iets minder heftig stijgt dan de wandeling bij Casa Tartufo.

We lopen door een zeer bosrijke omgeving en dus heerlijk in de schaduw. Dat gecombineerd met een zalig briesje, maakt dat die paar klimmetjes die op ons pad komen met speels gemak worden genomen. En dan te bedenken dat we beiden vanochtend de trap naar de receptie haast niet opkwamen.

Hoewel we bijna constant omhoog lopen is het allemaal goed te doen. Tussen ons door dartelt Mo als een klein berggeitje over de keien en door de modderpoelen die er her en der nog liggen. Het lopen in een bos heeft als voordeel dat er veel schaduw is. Een (klein) nadeel is dat we weinig tot geen uitzicht hebben op lager gelegen gebieden. Maar het lichtspektakel dat ontstaat doordat de zon speelt met het verse groen van bomen en zeeën van varens is zeker de moeite waard.

Behalve de vogels en het lichtjes ruisen van de wind in de boomtoppen is het hier stil. Dat we niet de enige zijn die hiervan genieten en dat dit klaarblijkelijk een populaire route is, blijkt uit het feit dat we zo’n vijftien wandelaars tegen komen.

Na zo’n anderhalf uur vinden we het mooi geweest. We draaien om, en keren terug op onze schreden. De terugweg, meer bergafwaarts, gaat vlugger dan gedacht. In totaal zijn we twee en een half uur onderweg geweest. En de camping heeft een soort metamorfose ondergaan. Heel veel kampeerders zijn vertrokken (en ik heb er niets van gezien). In de drie chalets op de camping zien we ‘bekende’ gezichten. Een aantal van de wandelaars die we tegenkwamen hebben zich hier gesetteld.

Voordat we met de benen omhoog gaan zitten maken we (weer) onze Italiaanse lunch: bruchetta mét een glaasje rode wijn. Na de afwas hiervan start ik alvast met m’n verslag. Petra is dan al druk bezig schaapjes te tellen. Ik denk dat ik ook zo even meedoe.

Morgen gaan we weer verder, ergens in de buurt van Verona hebben we onze volgende plek geregeld. Op deze manier kunnen we elke twee dagen met kleine stapjes verder reizen.

Morgen dus weer afscheid van La Futa. Kom ik hier ooit nog een keer? Geen idee! Waarschijnlijk niet. Niet dat we het hier niet goed hebben gehad. In tegendeel, het is nog steeds uitstekend. Maar de onbevangenheid die je de eerste keer had is weg. Dat maakt het toch anders. Het sterkt ons in de gedachte om, in de regel, niet twee keer naar eenzelfde plek te gaan. Tenminste niet om “sentimentele” overwegingen. Maar aan de andere kant: “Zeg nooit, nooit”.