Zo slecht nog niet

Wanneer je je voorneemt niet te laat te vertrekken, is het net of je brein hiervan een mentale notitie maakt en er voor zorgt dat je bijtijds wakker wordt. Zo gebeurt het dat we vandaag om 08:00u de camping achter ons laten. We worden uitgezwaaid door de Nederlandse eigenaar die met open mond Petra de camper achteruit de plek én de camping ziet afrijden. Dat zag ‘ie niet heel vaak.

Met wat aanwijzingen van hem, zodat we niet onnodig over smalle bergweggetjes worden geloodst door GoogleMaps zetten we koers naar Pergola, Marotto en dan richting Firenze. We hebben een rit van ruim drie uur voor de boeg. We starten héél rustig, het aantal mede-reizigers is beperkt. Naarmate we dichterbij Bologna komen wordt het wel drukker.

Eenmaal voorbij Bologna activeren we de optie ‘Tolwegen vermijden’. Via de lokale wegen willen we de laatste ruim vijftig kilometers rijden. We meanderen wat door het Italiaanse land en ijken onze route af en toe met de A1 die hier de hoofdverbinding vormt. So far, so good.

Echter als we aan de laatste 15 km beginnen verlaten we de provinciale weg en komen we terecht op een weg waarop het lastig zal worden op een tegenligger ongeschonden te laten passeren. En dat niet alleen, we gaan een tweetal passen over. Dus sterke stijgingen en scherpe haarspeldbochten. Peet’s evenwichtsorgaan vindt dit een minder goed ideeMaar nét op het moment dat dit echt vervelend gaat worden, draaien we weer een provinciale weg op. Deze is wat vergevingsgezinder en wat minder extreem.

We rijden door kleine gehuchtjes en zien vrouwtjes in blauwe jasschorten met de lunch naar buiten schuifelen en oude mannetjes met stok tegen de berg op schommelen. Allemaal heel pittoresk. De dorpjes zijn zo klein en verder bijna geheel ontdaan van enige vorm van leven, dat we eigenlijk geen enkele keer het idee krijgen om de camper even aan de kant te zetten.

Rond tweeën, we hebben inmiddels bij de supermercato nog wat boodschappen gedaan, staan we bij de camping. In 2016 zijn we hier ook geweest en hoewel we bijna nooit twee keer naar eenzelfde plek gaan, maken we voor deze camping graag een uitzondering.

Na de absolute rust van de vorige camping is het nu even schakelen. Hier staat duidelijk meer volk. We staan pal naast een gezin met jonge kinderen. Iedereen die ooit kinderen heeft gehad weet dat kleine kinderen gek zijn op herhaling. De moeder direct naast ons is ook doordrongen van dat feit. Hoewel het kind stil is, klinkt keer op keer het zelfde deuntje. Aargh!

Een terras boven ons komt een jong stel aan met een camper die omgekeerd evenredig oud is. Hij achter het stuur terwijl zij, met de kleine op haar arm aanwijzingen geeft. Dat gebeurt dusdanig paniekerig en onzeker dat ik vermoed dat ze nog niet heel ervaren zijn. Het gezwaai van handen terwijl de mond tegengestelde instructies geeft is kostelijk om te zien. Maar het gevolg is wel dat ze eindeloos manoeuvreren en als ze dan uiteindelijk zover is om de luifel uit te draaien, staan ze te dicht bij de boom. De klok wordt teruggezet, de film teruggespoeld en het hele circus begint weer opnieuw. Met dat verschil dat nu de kleine het ondertussen ook wel genoeg vindt en luidkeels zijn/haar misnoegen kenbaar maakt. Dit komt overigens de kwaliteit van de instructies niet echt ten goede. Maar eind goed al goed, ze staan.

Nu is het de beurt aan een stel bosmaaiers om de stilte aan flarden te scheuren. Of je aan een pleintje zit waar net de brommerjeugd is samengekomen en met korte bewegingen van de rechterpols laat horen wat zijn brommertje wel niet presteert. Maar goed dit is voor het goede doel, straks kunnen we in ieder geval de andere kant van camping ook weer zien. Ze zijn zo weer klaar, maar tot dan zijn m’n oren vervuld door hoog-toerige “brommers” en m’n neus gevuld met de geur van vers gemaaid gras vermengt met twee-takt benzine.

Nu lijkt het alsof het helemaal niks is vandaag. Maar als de bosmaaiers verstommen, iedereen op z’n plek staat en de alleen de geur van vers gemaaid gras blijft hangen is het weer die plek van zeven jaar geleden. Brandt het zonnetje weer net zo lekker en maskeert een koel briesje de ergste hitte. Voor wie het wil zien is dat kamperen zó slecht nog niet.