Het bleef nog lang onrustig

Wanneer we ons eindelijk aan Koblenz hebben ontworsteld vloeien we weer door het Duitse landschap. Dan weer even vlak, dan weer glooiend en golvend. Maar dat is hier al eerder bejubeld. We vinden een bäckerei en drinken cappuccino met Rhabarberkuchen. Verderop maakt het idyllische landschap plaats voor rauwe techniek en horen we het hoog toerige geluid van sportauto’s. We passeren de Nordschleife, de Nürnburgring. Af en toe wijkt het groen en kan ik me verlekkeren aan voortsnellende boy toys.

Zo komen we ook op een smalle, dalende weg. Niet super steil, maar toch. Het wegdek is voorzien van nieuw asfalt, er staat daarom ook een bord slipgevaar én een waarschuwingsbord ‘schulweg’. Terwijl wij met amper vijftig km/u ons naar beneden willen storten zien we nog net het bord: maximale snelheid 70. Verbaasd kijken we elkaar aan. Het kan niet anders, dit bord is gesponsord door het lokale schadebedrijf.

We naderen ondertussen het einddoel van vandaag, Heimbach. Heimbach is een goede uitvalsbasis om de Eifel te verkennen. Terwijl de Rur meandert door het smalle dal torent daar hoog bovenuit de burcht Hengebach. Vorig jaar hebben we hier ook gestaan op een wel heel bijzondere camperplaats.

We staan hier zo’n vijf (5!) meter af van de spoorlijn tussen Düren en Heimbach. Dat klinkt op zich niet heel aantrekkelijk, maar het station van Heimbach is een kopstation, de trein gaat hier niet verder en komt dus niet met hoge snelheid voorbij én ze hanteren niet bepaald een metrospoorboekje. Sporadisch komt er dus een treintje langs gegleden en dat geeft deze plek juist z’n charme. Of we zo in een aflevering van Rail away zijn beland.

Maar dat is niet de enige reden dat we hier weer staan. Vorig jaar hebben we hier wat salade dressings gehaald én een flesje whisky voor Prisca (dan loopt mijn voorraad wat minder gevaar). Je raadt het al de flessen waren leeg en dat was een tweede reden om hier te overnachten. Tenslotte ligt dit op de route richting … (ik wil het nog niet schrijven).

Als we aankomen bij de camperplek zijn we pas de tweede camper hier. We kunnen kiezen of aan de spoorzijde of aan de wegkant. We kiezen het eerste, er komt meer verkeer langs dan treinen. We staan nauwelijks of Petra wil al op pad gaan naar “haar” winkeltje. Maar we zetten eerst de camper op de blokken, zodat we enigszins waterpas staan, en sluiten het stroom aan.

Daarna is het in ganzenpas naar het centrum. Er wordt driftig ingeslagen en alle flessen verdwijnen in mijn rugzak. Langzaam beginnen de knieën te knikken. De wandeling terug naar de camper wordt door de lunch, gelukkig, verdeeld in twee etappes. In restaurant Eifel hof, gezeten op houten banken aan ditto tafels eten we boerenbrood. Dit geeft voldoende energie om vervolgens de flessen naar de camper te slepen.

Ondertussen staan er, inclusief onze camper, nu vier campers. De vijfde is onderweg, het is een man alleen. Je zou denken die staat in een vloek en een zucht. Geen eindeloos overleg, gewoon aanrijden, keuze maken en neerzetten. Maar de praktijk is anders. Eerst rijdt hij langzaam helemaal naar het einde van het terrein. Dan wordt de camper gedraaid, waarbij het gaspedaal niet wordt geschuwd en er bijna sprake is van een plaatselijk smog-alarm. Achterin zet hij de camper neer en doet te voet de verkenning nog eens dunnetjes over.

Uiteindelijk is de keuze gemaakt en wordt met een vette rookpluim de diesel weer gestart. Op de uitverkoren plek steekt hij nog een aantal keer heen en weer, terwijl de sirenes in dorp al afgaan, en lijkt hij tevreden. De motor gaat uit, het zicht klaart op, hij loopt eens rond de camper en … start de motor weer. Hij steekt nog wat, zet weer de motor uit en besluit dat hij toch de oprijblokken nodig heeft. Kletterend gooit hij ze achter de wielen én start opnieuw de motor. Ik verwacht nu dat elk moment de milieudienst het terrein zal betreden, maar nee. Ondertussen laat hij, weer met veel toeren, de camper bijna op de blokken “springen”, hij remt, en schuift met blokken en al achteruit. Om het verhaal niet al te lang te laten worden kijk ik niet meer die kant op. Laten we zo zeggen, het bleef nog lang onrustig.