Uitgeteld in het gras

Onze twee dagen op camping La Futa zitten erop. We trekken vandaag weer verder. Een deel van de rit gewoon over de snelweg, een een deel over de provinciale weg. We starten met de snelweg omdat we de heuvels van Toscane op een zo soepel mogelijke manier willen verlaten en het evenwichtsorgaan van Peet wat rust willen bieden. Als we eenmaal weer vlak rijden gaat, letterlijk en figuurlijk de knop weer om en rijden we tussen goud-gele akkers

We rijden richting Verona, onze volgende plek ligt kort achter deze stad. We hebben een Agricampeggio gevonden, zeg maar een soort boerencamping. Waar wijn en olijfolie wordt geproduceerd.

Maar eerst moeten we Verona door. GoogleMaps loodst ons vlak om het centrum heen. Na alle rust van de afgelopen dagen, worden we overvallen door de drukte hier in de stad. Het verkeer schiet aan alle kanten om ons heen, het is weer even wennen hoor.

Dan ineens realiseer ik me dat het nog maar negenhonderd (900!) meter is naar onze bestemming en voor mijn idee zitten we nog midden in de bebouwing. En inderdaad iets verderop zien we een bord. Maar een oprit is nog niet zichtbaar. Dichterbij gekomen zien we een nauwe doorgang tussen twee gebouwen in. Meteen is duidelijk dat vanaf de andere kant de camper hier makkelijker in te sturen valt dan vanaf deze kant. Dus even door naar volgende rotonde en terug naar het bord.

Achter de gebouwen, een verlaten voetbalstadion, en een leegstaande fabriekshal zien we, in de volle zon, een camping. Wat wel opvalt is het bijna volledig ontbreken van enige vorm van schaduw. En hoe warm het is voelen we onmiddellijk als we de deur van de camper open doen. Natuurlijk is het onderweg heerlijk om de airco aan te hebben, maar het maakt de overgang naar dertig plus graden wel erg groot.

We regelen de administratieve zaken en gaan op zoek naar een plek. De keuze is reuze, maar hoe we ook zoeken, één met schaduw vinden we niet. We kiezen er uiteindelijk voor om de camper met de deuropening naar het noorden te zetten, zodat we maximaal nut hebben van de luifel.

Als alles in gereedheid is gebracht, ploffen we in de stoelen en verroeren ons zo min mogelijk. Gelukkig staat er een licht verkoelend briesje dat zorgt dat het dragelijk blijft. Ondertussen ligt ook Mo uitgeteld in het gras, ze heeft het ook warm. En morgen? Morgen wordt het ook zo warm.