Nooit te oud om te leren

Vandaag een unicum in ons bestaan als camperaars, we rijden weg én komen weer terug op dezelfde plek. Omdat we onder andere Kap Arkona en Fischerdorf Vitt willen bezoeken en omdat dat vijf kwartier fietsen is (enkele reis), hebben we besloten om met de camper op en neer te rijden.

Onbedoeld zijn we vroeger dan gedacht en dus stuiteren we eerder over de uitvalsweg van Saggard. Hier bestaat het wegdek, als je het zo mag noemen uit kinderkopjes. Sommige “slechte” stukken hebben ze geprobeerd te repareren met asfalt. Normaal rammelt op zo’n weg alles vrij snel op een plek, waarna het stiller wordt. Dit keer niet, alles trilt, rammelt en schud. Zelfs de onderdelen waarvan ik niet wist dat ze konden rammelen. Met gepaste snelheid halen we ongeschonden het einde van deze kasseistrook.

Kort voordat we onze bestemming bereiken wordt al het gemotoriseerde verkeer een parkeerplaats opgeleid. Het is de bedoeling dat je hier je voertuig stalt. Voor “slechts” €15 mogen we onze camper hier parkeren. We laden de fietsen af en rijden naar Kap Arkona. Hier woonde vroeger een eigenwijze architect van vuurtorens. Hij was zo hardleers dat hij uiteindelijk drie vuurtorens hier heeft moeten bouwen voordat het eindelijk goed was. Er staan dus inderdaad drie vuurtorens bij elkaar

Hier droppen we de fietsen en gaan lopend richting een panorama punt. Hier kunnen we ook naar beneden, naar de zee. We besluiten af te dalen naar zeeniveau. Stiekum hopend op nog meer krijtrotsen. Die zijn er in mindere mate maar het blijft gewoon lekker om met je kop in de zon, de wind op je lijf en het geluid van de machtige branding in je oor te lopen.

We beginnen op een kiezelstrand, maar naar verloop van tijd worden de kiezels serieuze keien en verandert lopen in klauteren. Maar onze inspanningen worden beloond. We komen op een mooi zandstrand, een soort baai, volop in de zon. Het ontbrak er nog maar aan dat deelnemers aan Expeditie Robinson het strand kwamen oprennen. Mochi kan hier lekker los, en als haar balletje uit de zak komt is ook zij helemaal tevreden. We lopen door totdat we een “trap” naar boven zien. Via het bospad keren we weer terug naar onze fietsen.

Die we weer stallen bovenaan de toegang tot Fischerdorf Vitt. We dalen af in dit pittoreske, maar o zo commerciële dorpje. We bezetten een tafeltje bij de eerste de beste uitspanning en bestellen iets te drinken. Op slechts een halve meter afstand trekt een doorsnede van de Duitse bevolking aan ons langs. Groot, klein, jong, oud, hip, niet zo hip, dun maar vooral dik. Dat stapt, schuifelt of schommelt langs onderwijl zo terloops mogelijk een blik werpen op de mensen aan tafel én het eten óp tafel. De uitverkorene die wél dat stoeltje hebben bemachtigd doen overigens hetzelfde. Ook zij bekijken de langstrekkende meute en maken daar hun eigen verhaal bij. Ikzelf ben daar niet zo van. Dat geloer naar andere mensen.

Als we, na weer een geslaagde dag, terugkomen op de camping is onze plek ingenomen door een ander. Maar vlak daarnaast is er wél plek. We zetten de camper hier maar neer, maar nu wel dwars op de wind. Zo kunnen we voor het eerst wat meer en langer buiten zitten. Het waait hier namelijk constant, zo’n windkracht 3 á 4. Ik meld nog bij de baas dat we nu op 33 staan omdat ‘ie “ons” plekje heeft weggegeven. “Had je niets achter gelaten op je plek, dan?”, vraagt hij. “Dat is een ongeschreven wet”. Weer wat geleerd.

Eenmaal gezeten in de zon, na een lekker flesje Erdinger Dunkel, gaat al snel de stoel een tandje achterover. Zitten wordt zo liggen en dat leidt weer tot …. Loom zakken de ogen dicht en ik weet nog m’n laatste gedachte: ‘je bent nooit te oud om te leren, volgende keer laat ik iets achter’.