De lengte van zaken

Het afscheid van het eiland Rügen is aanstaande. Deze ochtend maken we ons klaar voor een verplaatsing naar Sommersdorf, naar Wohnmobilpark Sommersdorf om precies te zijn. Dit stipje op de kaart ligt aan de Kummerower See. De Duitsers zeggen ‘See’ als ze ‘meer’ bedoelen en ‘Meer’ als ze ‘zee’ bedoelen. Dit is dus een meer een plas.

Maar voordat we vertrekken nemen we eerst afscheid van onze buren. Die kwamen maandagmiddag aan en stonden, voor de tombola met staplaatsen begon, naast ons. Na gisteren stonden ze dus achter ons. Soms krijg je iemand naast je als bijvoorbeeld buurman ‘Edje’ en klikt het niet en soms klikt het wel. Dat was met dit stel het geval.

Gisteren vertrouwden ze ons al toe dat ze het wel jammer vonden dat ‘die anderen’ naast hun kwamen staan. Gisteren nádat ik verslag had geplaatst zag ik waarom. Op het moment dat het buiten te koud werd, werden de krukjes precies op rij nauwkeurig buiten onder de tafel geplaatst. Omwille van de symmetrie de twee grootste aan weerszijden en het kleinere krukje precies in het midden. Allemaal op dezelfde afstand van de rand van het kleed. Want natuurlijk ga je niet direct op het gras zitten. Dat is onhygiënisch. Daar moet een kleed op.

Maar goed, ik dwaal weer af. Het opbreken van het kampement ging dus in een lager tempo dan gewoon en voor we het in de gaten hadden waren we weer diep in gesprek. Grappig hoe zo iets dan ineens kan gebeuren. Uiteindelijk was alles ingepakt, bij ons in de camper en bij hen in de fietstassen. Zij gingen richting Prora en wij weg van Rügen.

Na ongeveer anderhalf uur, slechts onderbroken door een koffie pauze, komen we aan op onze bestemming. De camperplaats bestaat uit twee parallelle paden met daaraan diagonaal de plekken. In de tweede rij zijn alleen de eerste en de laatste twee plekken bezet. Wij gaan in het midden staan. Na de administratieve afhandeling hiervan lopen we even naar het dorpje. Ook hier zie je de teloorgang die de vergrijzing van het platteland veroorzaakt. Een voormalig winkelpand dat duidelijk al jaren geleden door de uitbater is verlaten en, voor zover wij kunnen zien, het dorp winkelloos achterlatend.

Als we terugkomen bij de camper staan we niet meer alleen. Hoewel de eerste rij nagenoeg leeg is staan we nu ineens ingebouwd. De mens is toch eigenlijk ook gewoon een kuddedier. Als het even kan drommen we dicht bij elkaar zodat we ons veilig voelen voor enig onheil van buitenaf.

Hoewel we vandaag de zon nog slechts gesluierd hebben gezien is de temperatuur ok. Bovendien hebben we (eindelijk) geen last van de wind, we gaan dus buiten zitten. Op het moment dat we de stoelen buiten hebben staan horen we dat het regent voordat we het voelen. De stoelen gaan weer naar binnen en wij ook. Languit onderuit gezeten nemen we een middagje rust. Petra met d’r boek en ik met m’n laptop en de foto’s. Er is altijd wel wat te verbeteren of verbergen in een foto. Dus Photoshop wordt maar weer eens opgestart.

Oh kijk, daar komt nog een camper aan. Ook deze negeert de vrijwel lege eerste rij en stort zich krakend tussen de campers op rij twee. Het gekraak werd veroorzaakt door de onzachte aanraking van het fietsenrek met het aanwezige groen. Duidelijk een gevalletje van niet weten hoe lang …. Dit zie je overigens ook vaak op de heren toilet maar dan overschatten de heren vaak de lengte.