Over idyllisch gesproken

Het is een eerste keer deze vakantie dat we wakker worden met het ritmisch getik van de regen op het dak. Gelijk zijn daarmee de plannen voor vandaag definitief geworden. We vertrekken, en we vertrekken bijtijds. In de miezer regen bind ik de fietsen achterop en iets na negenen laten we de Maigclöckchersee achter ons. Ons einddoel vandaag is camping Annerveenschekanaal in, hoe kan het ook anders, Annerveenschekanaal. Weer terug in Nederland dus.

Maar voordat we neerstrijken op de camping gaan we eerst nog naar Veendam. Vorig jaar hebben we daar een elektrisch sluitsysteem laten installeren voor de schuifdeur. Maar sinds we bij de dealer een nieuw lager in de rail van de schuifdeur hebben laten plaatsen, werkt het systeem niet vlekkeloos. Daarom hadden we de route zodanig gepland dat we hier uit zouden komen.

Hoewel we zonder afspraak langskomen is hij bereid ons, later op de dag, te helpen. Om de tijd te overbruggen rijden we, net als een jaar geleden, naar het bruisende centrum van Veendam. Vroeger het kloppend hart van de kentekenregistratie. Nu klopt er weinig meer. De binnenstad wordt vooral gekenmerkt door holle winkelpanden. Uitgerekend die ene winkel waar we vorig jaar nog scoorden was (tijdelijk) gesloten.

Na een kop koffie maken we een rondje. Ik zie een herenmodezaak waarvan de eigenaar, gezien de borden aan z’n winkel, met pensioen gaat. Altijd in voor een koopje ga ik naar binnen. Nou, waarschijnlijk was hij nog op zoek naar funding voor z’n pensioen, want z’n prijzen waren niet mals. Met lege handen dus weer richting de uitgang.

Na ons rondje was het tijd voor de lunch. Gezeten op een terrasje had ik zicht op twee zusters die, net als ik, een twaalfuurtje hadden besteld. Nu ben ik gewend om te eten met mes en vork. Het liefst eet ik zelfs kip met mes en vork. Daar dachten deze dames duidelijk anders over. Tot aan hun ellebogen zaten ze in het bord. Snijden van het eten? Als je een beetje doordrukt met je vinger, dan kun je een plak kaas best wel in één keer in je mond krijgen. Ook het meegebrachte hondje had iets vraatzuchtige over zich. Toen één van de dames hem een plakje ham gaf, moest ze daarna eerst natellen of ze alle vingers nog had.

Na de lunch konden we ons bij de Camperprofi melden voor de deur. Buiten zat daar een echtpaar, gezeten in hun campingstoelen. Zij zaten heerlijk in het zonnetje te wachten totdat hun camper klaar was. Ook wij namen plaats in het zonnetje en al snel raakte we aan de praat, uiteraard over camperen en over bestemmingen. Grappig hoe zoiets, zomaar uit het niets, ontstaat. Voor we het in de gaten hadden stond er ineens een trappetje naast de camper. Hij had al gauw gezien dat het bovenste slot van de schuifdeur haperde, waardoor het hele systeem van slag raakte. Binnen enkele minuten was het euvel verholpen en hij wilde er niet eens voor betaald worden. Daarom hebben we de fooienpot maar flink gespekt. En de schuifdeur? Die gaat weer fluisterstil dicht.

Daarna konden we naar Annerveenschekanaal. Hier hebben ze het begrip ‘mini camping’ opnieuw gedefinieerd. De camping kent maar liefst 6 camping plaatsen en twee camper plekken. In een piepklein sanitairgebouw huist één heren-, één damestoilet, één douche en twee wasbakken. De camper plekken liggen aan een vijver met bloeiende waterlelies en hebben vrij uitzicht over de akkers. Over idyllisch gesproken. Languit en weer in het zonnetje spenderen we het restant van de middag aan ons boek.