Saai

Het is tijd om ons idyllische plekje op camping Moorcamp in Warmsen te verruilen voor een camperplek aan de Maigclöckchersee in Saterland. We maken weer een sprongetje van 132 km. Uiteraard staat GoogleMaps nog steeds op ‘ Snelwegen vermijden’. We rijden daardoor dus steeds binnendoor, al lijkt het er soms op dat we op deze routes óók nog weer binnendoor gaan. Zo komen we terecht op weggetjes waar de camper precies op past. Bij tegenliggers moet er dan met twee wielen in de berm gereden worden. Maar dat weegt niet op tegen de sfeer en het uitzicht. Dat overigens steeds beter wordt omdat her en der de schrale maïsoogst wordt binnengehaald en we dus niet meer tussen de trieste, dorre restanten van maïsplanten door hoeven te rijden.

Maar voordat we helemaal verdwijnen in de bush-bush vinden we nog net een Bäckerei. Vandaag dus geen ‘We zijn er bijna’-taferelen en langs de weg ons eigen bakkie koffie zetten, maar een luxe cappuccino mét een stuk Küche (met Sahne) erbij. Tijdens onze koffie kijken we geamuseerd naar de dames achter de counter. Één van hen is duidelijk bezig met haar eerste dag. Haar handicap daarbij is dat ze ook niet overloopt van het zelfvertrouwen. Dat betekend dat de routinier telkens moet bijspringen om de zaken in goede banen te leiden. “Wat is de code van dit product”, “welk brood bedoelt deze dame?”, “hoe snij ik …?”. Ondanks de vele vragen blijft de routinier opvallend kalm terwijl de zaak vol staat met klanten. Onwillekeurig heb ik toch met haar te doen. Ieder van ons kent ook die eerste dag bij een (nieuwe) baas, je weet nog niet eens waar de toilet is. Maar als je op kantoor werkt valt niet elke blunder op, wordt niet elke keer als een rode kop krijgt dat door iedereen gezien. Maar in een winkel?

Net als we uit weer zo’n piepklein weggetje de doorgaande weg op willen draaien, zien we van links een autootje aankomen. Omdat wij met de camper niet zo snel zijn, en dat ook niet hoeven te zijn, wuiven we de man door zodat wij achter hem kunnen aansluiten. De man kan blijkbaar het gebaar niet zo waarderen, meewarig hoofdschuddend geeft hij weer gas en komt hij ons voorbij.

Even verderop zien we hetzelfde autootje midden op de weg stilstaan. Op de as van de weg van zien we een man staan, terwijl de bestuurder uitstapt. Dat de heren geen vrienden zijn wordt al direct duidelijk. Met veel misbaar maken ze hun ongenoegen duidelijk. Op het moment dat wij het tafereel passeren, stapt de automobilist weer terug achter het stuur. De voetganger maakt nog snel een foto van de auto en in onze achteruitkijkspiegel zien we het autootje weer weg rijden. Nu rijdt ‘ie alsnog achter ons. Opeens is ‘ie verdwenen. Groot is onze verbazing is echter als we na een paar afslagen het autootje in de berm zien staan (hoezo de snelste route via GoogleMaps). De man is druk aan het bellen. Wat hier toch allemaal gebeurd? Mensen vragen ons soms: “Maken jullie weleens wat mee?” “Nee, wij maken nooit iets mee”.

In Saterland vinden we een mooi groen veld, met hier een daar wat heggen en een prima sanitairgebouw met toiletten en douches aan de rand van het Maigclöckchersee. Hoewel het meer een plas is dan een meer. We staan hier voor de lieve somma van maar liefst E8,00 inclusief stroom. Voor het douchen betaal je dan wel apart, maar E0,50 per vijf minuten is echt niet duur. Er is ook een wasmachine en een droger. Peet maakt van de gelegenheid gebruik en start alvast een wasje. Wat schoon thuiskomt hoeft niet meer gewassen te worden. Alleen voor het gebruik van de droger moeten we even geduld hebben.

Een Nederlands dame was ons voor. Petra raakt aan de praat met haar. Zij, en haar man, wonen in de camper (en dat is niet eens zo’n hele grote) en hebben alleen een postadres in Nederland. Merendeels van de tijd staan ze hier op de camperplek en doet haar man wat klusjes hier. Soms trekken ze eropuit. Op het eerste gezicht lijkt dat een mooi plan. Maar de gedachte bekruipt me dan toch: “Wat als het lichaam het camperen niet meer toelaat?”. Volgens mij is dit toch echt een stap te ver.

Als de was draait, de lunch achter de rug is en de laatste boodschappen op de fiets gedaan zijn, gaan de voetjes weer omhoog. Heerlijk in het zonnetje verdwijnen we allebei in onze boeken. De enige opwinding die middag wordt gevormd door een oude mede-camperaard, ik schat hem minstens 100, die voorbijkomt met z’n rollator. Op die rollator heeft hij een radiografisch bestuurbare motorfiets. Op het veld naast de campers schuurt hij met z’n speelgoed motorfiets rond. Tja, als dat het hoogtepunt van je dag is, dan is de keuze van het onderwerp van dit verslag een juiste.

Helaas door een storing geen foto’s.