Geen zin in gewauwel

Een andere aanrader die we meekregen was een bezoek aan Prora. Prora is een omstreden nazi-bouwproject uit de jaren ‘30 voor een gigantisch badhotel. In het badhotel moesten twintigduizend vakantiegangers uit de arbeidersklasse zich kunnen ontspannen. Alles aan het ontwerp is kolossaal en buitenaards. Het complex bestaat uit vier grote bouwblokken van elk 550 meter lang. De totale lengte bedraagt maar liefst 4,5 km. Het complex is destijds nooit afgebouwd en ook de sloop ervan ná de Tweede Wereldoorlog was tot mislukken gedoemd. Het complex was dermate solide gebouwd dat dit veel te veel moeite zou kosten.

Dit (half) gesloopte deel is min of meer teruggegeven, of genomen, door de natuur. Terwijl de rest, zelfs nu nog, wordt gerenoveerd en gemoderniseerd. Een flink deel is nu in gebruik als luxe appartementen. Maar eerlijk gezegd, ik vind het in verval zijnde deel eigenlijk het interessants.

We stappen dus op de fiets en gaan op pad. Een deel van de route is gelijk aan die gisteren. Dus minder ‘gedoe’ met fietspaden. Onderweg, voor Mo, nog een stop bij een strandje gemaakt. Daarna volgen we de kustlijn verder en spotten een gebouw dat duidelijk in deplorabele staat verkeerd. In de veronderstelling dat dit het begin is van Prora, probeer ik door het hek wat foto’s te maken. Wel valt me op dat het gebouw er beter uitziet dan verwacht.

Dan doemt een volgende grouw betonnen gebouw op. Dit is duidelijk nog in originele staat. Terwijl verderop, zover het zicht reikt, de gevels mooi wit zijn gepleisterd en, op z’n minst van nieuw hang en sluitwerk zijn voorzien. Nu al krijg je een beeld van de enorme omvang van dit project. De scheidslijn tussen oud en nieuw is messcherp getrokken op het midden van een gevel. Rechts is modern wit met nieuwerwetse kozijnen en links is grauw met (restanten van) houten kozijn waarbij glas waarschijnlijk een optie was.

We strijken neer, hoe kan het ook anders, op een terrasje en drinken een kopje koffie. We zien dat in vergelijkbare ruimtes, circa 50-60 meter uit elkaar, ondernemers hun nering verdienen. Zo zien we een konditorei, een bar, een fine-dining gelegenheid, een ijsbar en ga zo maar door. De heer A. Hitler moest eens weten. En het blijft maar doorgaan, zelfs op de fiets ben je wel even onderweg voordat je aan het eind van dit gigantische complex bent.

Geïmponeerd door de omvang, maar wel enigszins teleurgesteld, constateer ik dat de modernisering prachtig gedaan is. Maar jammer dat het vervallen deel een beetje tegenviel. Verwachtingsvol kijk ik nog verder, maar meer ‘Prora’ is er niet. Wel een lekker zandstrand en een bulderende branding. We maken een heerlijke wandeling langs de zee en zien Mo telkens, behendig de aanrollende golven ontwijken.

Dan is het tijd om afscheid te nemen van Prora. We rijden terug, weer langs het gerestaureerde geheel en de bouwval die we als eerste zagen. Een soort stil vaarwel. Maar ik had niet gerekend op de laatste stuiptrekking van dit complex. Geheel verscholen en nauwelijks zichtbaar op de heenweg ontwaren, en eerlijk gezegd getriggerd door een fotograferend stel, zien we de gehoopte restanten. Weliswaar achter hekken en goed verscholen in het groen. Maar vanaf de zeekant heb ik iets meer zicht. M’n fototoestel klikt. Nu maar hopen dat er iets bruikbaars tussen zit. De zon maakt een beoordeling van het resultaat erg lastig.

Na de fietstocht terug en de boodschappen gaan we terug naar de camper. Daar is het wisseling van de wacht. Twee, Nederlandse, stellen bekijken afzonderlijk de lege plek naast ons. Er wordt gevraagd naar de zon en de wind. “Edje”, onze praatgrage buurman hangt al geruime tijd over de heg. Hij doet verwoede pogingen om contact te leggen en is duidelijk op zoek naar een ‘slachtoffer’. “Toevallig” ben ik net héél druk bezig en door de wind kan ik niet verstaan wat hij zegt. Tenminste in die waan laat ik hem, ook met onze nieuwe buren krijgt hij geen ‘verbinding’. Hij druipt af, z’n camper in. Tja, misschien niet zo netjes. Maar ik had even geen zin in zijn gewauwel.