Een kleine wereld

Na een zwoele nacht, en daarmee bedoel ik niets onbetamelijks het was gewoon warm en de zeven minuten regen brachten ook geen verkoeling, is het tijd om te verkassen. Dit keer gaan we iets verder dan de afgelopen keren, we gaan naar Ruinen. 

Maar voordat het zover is brengen we eerst nog een bezoek aan Ootmarsum. Een paar jaar geleden zijn Petra en ik hier al eens geweest. We hebben ons toen erg laten verrassen door dit stadje. Niet alleen door de wonderschone stadskern maar ook door de vele ateliers en kunstzinnigheid. Veel glasblazers en -kunstenaars. We maken een rondje en zoeken een terrasje op voor koffie met …. 

Ondertussen verbazen we ons over de reacties van mensen als twee monteurs van een telecombedrijf hun busje door het centrum loodsen. Natuurlijk is het niet heel handig om je tussen de uitstallingen van de winkeliers en de tafels en stoelen te manoeuvreren, maar ze doen het rustig en behoedzaam. Maar sommige mensen menen dan toch er nog snel tussendoor te moeten fietsen of gaan hoofdschuddend naast de fiets staan. Maar dan wel zodanig dat het busje er net niet langs kan. Vooral de verschillende gezichtsuitdrukkingen is een bestudering waard. 

Na de koffie gaan we door richting Ruinen. Na een stuk provinciale weg duiken we weer de binnenwegen op en kunnen we ons weer onderdompelen in het landschap. 

De gereserveerde camperplaatsen in Ruinen zijn een teleurstelling. Een strookje asfalt tussen rafelig groen. Omdat ik, onwetend van dit alles, onze plek al heb afgerekend, moet dit worden terug gestort. De jolige stemming op de receptie slaat ineens om. Op de valreep wordt ons toegebeten dat het weleens héél moeilijk zou kunnen worden om iets anders te vinden. Twee telefoongesprekken en 14 km later (dat brengt het dagtotaal om ruim 90 km) staan we op een boerencamping bij Koekange. 

De aankomst daar is, op z’n zachtst gezegd, verrassend. We worden in het Engels begroet door een joviale Engelsman die door de Corona hier verzeild is geraakt en is blijven hangen. Nog tijdens dat gesprek wordt ik aangesproken door een andere campinggast, het blijkt een oud-collega te zijn van de Postbank/ING.

De Engelsman is bepaald niet gespeend van humor, hij rijgt de grappen en one-liners aan elkaar. Zo vertelt hij dat de caravan helemaal aan het andere eind van het veld, ver weg van de andere kampeerders, de Honeymoon suite is. Er staat een stel van ca. 70 jaar en voor de buren is gehoorbescherming geregeld. Als hij hoort dat Henk, een regelmatige gast van de camping, een oude bekende van mij is, vraagt hij: “Oh, You know him from jail?”.

Uiteindelijk vinden we een heerlijke plek, zoals je die alleen op een boerencamping kan vinden. Terwijl wij kwartier maken, trekken de heren kampeerders zich terug in “het Proathuus” en doen gezamenlijk een spelletje. Elk spelletje wordt, natuurlijk, uitgebreid nabeschouwd. Als we zitten komt Henk erbij zitten en halen we zo’n zeventien jaar in. Uiteindelijk blijkt dat hij vroeger een krantenwijk had in de buurt van VMI, mijn huidige werkgever. Hoe klein kan de wereld zijn.