Zoals het water loopt

In de jaren vijftig en zestig waren er nog nauwelijks computers, wetenschappelijk onderzoek was toen nog vaak proefondervindelijk. Zo ging het ook bij het Waterloopkundig Laboratorium, veel van hun research deden ze in hun openlucht laboratorium in de buurt van Marknesse. Tegenwoordig is dit terrein in beheer van Natuurmonumenten en is het gebied weer toegankelijk gemaakt voor toeristen. Vorig jaar hebben Petra en ik ons al staan te vergapen aan de op schaal gemaakte en half overwoekerde waterwerken van projecten over de hele wereld. Nu dus weer, maar nu samen met Harold en Mariëlle.

De serene rust in dit bos, alleen het geruis van het water en het gekwinkeleer van de vogels is hoorbaar. De restanten van de technische installaties die zich spiegelen in het water krijgen zo iets magisch. Mijn fototoestel maakt dan ook weer overuren. 

De magie wordt een paar maal onderbroken door een groepje dames, collega’s van elkaar, die onder begeleiding van twee coaches, her en der sessie’s doen. Zo weten we nu dat “Jeroen en Olaf dat liever niet hebben”. Wat ‘dat’ precies is? Geen idee. 

Tijdens de rondwandeling langs de waterwerken zijn we getuige van een reddingsoperatie uitgevoerd door Harold en Mariëlle. In één van de watertjes die we passeren oefent een libelle de rugslag. Hij, of zij, is er niet heel bedreven in gezien de cirkels waarin het zich beweegt. Een aantal malen stopt het “zwemmen”, telkens als we denken dat het beest zieltogend is, begint het “zwemmen” opnieuw. Uiteindelijk wordt het beest met behulp van een aantal stokken gered. Zonder enige vorm van dankjewel kiest hij/zij het luchtruim. 

Na nog een wandeling door het omringende bos, de voet van Petra doet het gelukkig steeds beter, gaan we lunchen bij het Paviljoen het Proeflab. Uitermate vriendelijk worden we hier ontvangen, het bedienend personeel is zeer voorkomend. Terwijl we wachten op onze consumpties mag ik graag de binnenkomende gasten te beoordelen. Er komen twee dames, twee onderwijzeressen en voormalige collega’s die vandaag een dagje elkaar hier weer ontmoeten. Verderop op het terras zit ook een clubje collega’s, zij doen de sessie zonder coach. Gelukkig komt dan de lunch en die is voortreffelijk. 

Daarna, weer terug bij de camper neemt de zon de overhand maar één voor één hebben we hier geen oog voor. Het wordt stil op de plek, zelfs Mochi trekt zich terug in haar bench en neemt haar rust. We hebben vandaag genoeg langs het water gelopen.