Gas erop

Al een aantal keer deze vakantie hebben we e-choppers zien rijden. Een elektrische chopper die je zonder helm kunt rijden. Ook bij de camperplaats worden deze verhuurd en wat is er mooier dan geruisloos door het mooie Overijsselse landschap te zoeven gekoeld door de rijwind. 

Dus vandaag vier e-choppers gehuurd, op route.nl een route uitgezocht, ons bikers gezicht opgezet en gas gegeven. Hoewel van ons vieren er drie een motorrijbewijs hebben is het toch wel even wennen. De licht achterover staande voorvork, maar vooral die loei brede banden laten zich wat lastiger sturen. De choppers willen vooral rechtdoor. 

Maar het went snel en al gauw zoeven we door het prachtige landschap. Jammer was wel dat we starten met een stuk door Hengelo. Waar we overigens héél wat mensen een verrekte nekspier bezorgden. We komen terecht op hetzelfde terrasje als eergisteren voor een bakkie koffie. Voor Mo wordt voor een waterbak gezorgd, na drie baantjes zwemmen in die bak hebben haar er maar uitgehaald. Het was waarschijnlijk een bak voor een Deense Dog of iets dergelijks. 

Gelukkig zoeken we daarna we het buitengebied op en genieten we van al het moois. Ook Mochi geniet, ze begeleidt onze tocht met de mooiste “liedjes”. Ook hier weer hetzelfde verhaal, mensen die ons met open mond nastaren. Op die ene dame na dan. Die kwamen we op een smal fietspad tegen, langs een onverharde weg. Al van verre zat ze te gebaren dat we naar links moesten, het zandpad op. Door het gerammel over de semi-verharde fietspaden raak ik overigens wel de nummerplaat kwijt. Maar Harold was op dat moment de bezemwagen en nam het kleinood mee. 

Bij pannenkoekenhuis ‘Smikkel’ in Zenderen gebruiken we de lunch. De eigenaar wordt ook helemaal enthousiast van ons vervoer. Hij kreeg er zelf ook een tiental binnenkort voor de verhuur. Hij wilde het naadje van de kous weten en tenslotte bij het vertrek moesten onze choppers op de gevoelige plaat. Ook wij ontkomen niet aan zijn fotografische kunsten en worden ook vastgelegd. 

Daarna gaat het mis. In mijn display knippert het accu symbool en langzaam maar zeker verliest de motor z’n kracht, totdat zowel de motor als het display uitvalt. Midden in het open veld, met zonder schaduw, sta ik stil. Hoewel het nog geen vijf kilometer is naar de camperplaats, is dat zonder accu nog best wel een eindje. We bellen met onze gastvrouw, overigens eentje die snapt wat dat inhoud, delen onze locatie via WhatsApp (leve de moderne technologie) en nog geen tien minuten later was het leed geleden. 

Voordat we ons terugtrekken onder de luifel sluiten we, met ijskoude drankjes op het terras, een mooie tocht af. Eenmaal onder de luifel wordt het al snel heel rustig. De tocht wordt aan de binnenkant van de oogjes nog eens dunnetjes overgedaan. In gedachten gaat het gas er weer op.