Doodlopend

Lang leven de Franse boulangerie! Dankzij hen hadden we vanochtend weer een vers croissantje bij het ontbijt. Lekker met jam (de confiture was helaas op) en een lekkere bak koffie (thee voor Petra), een beter begin van weer een vakantiedag kun je je niet wensen. Zeker met als ondertussen het zonnetje alweer hoog aan de strakblauwe hemel staat.

We gaan onderweg naar de Cascade de l'Audeux, die had Petra ontdekt in de krochten van Google. Uiteraard staat ‘snelweg vermijden’ weer aan. De beelden die bij de rit hoorden zijn inmiddels wel bekend: glooiend, golvend landschap gelardeerd met authentieke Franse dorpjes die zo schaars bewoond zijn dat het waarschijnlijk niet eens meer een dorp mag heten.

In Baume les dames onderbreken we de reis voor wat boodschappen. Mo gaat mee in de speciaal hiervoor aangeschafte rugzak. Het is veel te warm om haar in de camper te laten. Bij de kassa wordt ze door de cassiere ontdekt. De omringende collega’s worden “gealarmeerd“ en al snel zijn de “oh’s” en de “ah’s” niet van de lucht. Maar of het nu om Mo ging of om de rugzak? Daarvoor is mijn Frans niet toereikend genoeg.

Het is nog maar een klein stukje rijden naar de Cascade de l'Audeux. Via een steile afdaling met wat haarspeldbochten komen we bij de parkeerplaats aan, beneden in het dal. De wandelschoenen gaan aan, de rugzak wordt gevuld met flesjes water en wat koeken, de expeditie kan beginnen. We horen de waterval al ruizen.

Nauwelijks zijn we door de groene poort gevormd door bomen en struiken heen of het geruis wordt nog veel sterker. Sterker nog, de waterval ligt nauwelijks 50 meter verderop. Het is een mooie waterval met kristalhelder water, maar toch wel van een ander kaliber dan we in Noorwegen hebben gezien. Ook jammer is dat het pad eindigt bij de watervallen en er hier geen echte andere wandelmogelijkheden zijn. Tot zover onze expeditie van vandaag.

We besluiten door te rijden naar een boerencamping in Glamondans. Eén korte, mooie rit volgt. Dan, aan het eind van een doodlopende weg zien we een klein bordje. Dat moet de camping zijn, maar er is verder niets dat er op wijst dat hier daadwerkelijk een camping is.

We draaien door de opening in de groene muurhet erf op, en zien een prachtig verouderde stal. In de deuropening zien een grijze man, met het obligate ontblote bovenlijf. Links van ons zien we een glooiende groene, maar vooral lege weide. Zou hij wel open zijn?

We worden in ieder geval vriendelijk begroet. De man heeft een karakteristieke kop, met een enorme grote grijze snor die in een soort bakkebaarden naar z’n kin doorloopt. Hij knikt voorzichtig als ik vraag: “English?”. En ja, we kunnen blijven staan. We hebben de camping voor ons zelf, een prachtig plekje. De rust en de zon zijn weldadig.

Als ik, na te zijn gesetteld, het sanitair ga bekijken, kan ik een brede grijns niet onderdrukken. De douche, de toilet en de afwasplek hebben de tand des tijds doorstaan. Of zoals een makelaar zou zeggen: “originele details zijn bewaard gebleven”. Maar alles is schoon én het werkt. Wat wil je eigenlijk nog meer?

Totdat even na drieën er wat regen valt zitten we weer heerlijk met de voeten omhoog met een goed boek. Maar een houten overkapping met vintage dakpannen biedt uitkomst. Met een biertje en wat chips zitten we hier het buitje uit. Ondertussen koelt het ook weer wat af.

Daarna maken we onze wandeling, de wandeling door het nabijgelegen bos eindigt eigenlijk net zoals onze “expeditie” vandaag. Op een doodlopend pad. We lopen nog een klein stukje door het dorpje. Ook dit loopt “dood”. Helaas is dit één van de vele dorpen in Frankrijk waar in de loop der jaren al leven is verdwenen. Terug op camping duiken we weer in ons boek.