Zo min mogelijk

Eerst nog even over gisterenavond. Het was gisteren bloed verzengend heet. Het briesje dat er stond gaf slechts een klein beetje verkoeling. Zo rond zonsondergang leek het iets af te koelen. Waarschijnlijk is de temperatuur maar een paar graden gezakt, maar na zo’n intense hitte voelt dat al aan als min zoveel.

Toch heb ik, samen met m’n trouwe eReader, het naar bed gaan zo lang mogelijk uitgesteld. Maar met elk raam dat mogelijk open kon en álle horren juist weer dicht, was het nog alleszins dragelijk. Nu moet ik zeggen dat ik eigenlijk overal slaap, ik ben dus niet echt een maatstaf. Maar het feit dat ook Petra op enig moment d’r ogen dicht heeft gehad, telt dan wel dubbel.

Ook nu werkte weer de mentale notitie die ik had gemaakt. Door de plaatsing van de camper, komt de zon als eerste op de achterdeuren van de camper. Daarachter slapen we. Het is dus zaak om bijtijds daarvan de ramen vlak vóór dat moment te sluiten. en inderdaad het lukte, voordat de zon vat kreeg op de achterkant kon ik de ramen en rolgordijn dichtdoen. Het lukt zowaar om tot rond achten te blijven slapen.

Omdat we toch iets met onze dag willen doen. Lopen we bijtijds richting Verona, we zoeken een tentje om te gaan ontbijten. Op zo’n 20 minuten lopen vinden we Caffetteria Annichini Verona. In tegenstelling tot wat de Italianen doen, nemen we wél een tafeltje. Een rechtgeaarde Italiaan doet staande zijn ontbijt met een cappuccino (die drinken ze alleen ‘s ochtends) of een espresso.

We worden uiterst vriendelijk ontvangen en de dame doet vreselijk haar best om ons in het Engels te woord te staan. We bestellen twee cappuccino’s en twee cornetti’s met pistache. Een cornetti is een soort croissant en, in dit geval, gevuld met pistache crème. Terwijl we genieten van ons Italiaanse ontbijt, zien we de Italianen komen en gaan. Eerlijk is eerlijk, naast dat het ontbijt heerlijk smaakte werkte ook de airco daar perfect. We bleven dus iets langer zitten en namen nog een tweede ronde koffie.

Ondertussen kon ik de gasten een beetje observeren zowel binnen als buiten de Caffetteria. Een nogal gemêleerd gezelschap trok aan ons voorbij. Een oudere man, helm onder z’n arm, die kwam voor een broodje en een koffie. Het broodje had hij zo op, maar volgens mij kon hij z’n helm ook wel inslikken zo vlot was het broodje verdwenen. Ondertussen in staccato, zoals de Italianen dat kunnen, converserend net de dames.

Daarna kwam er een stelletje binnen. Zij met een stem zo laag als Amanda Lear en hij een smetteloos geklede jongeling (volgens mij veel jonger dan zij). Beide gekleed in het chique zwart, hij een pak met, fashionable, hoog water, “onzichtbare” sokjes en nette schoenen aan. Oh ja, hij had ook nog een schoudertasje. Helemaal volgens de laatste trend. Zij deed overigens het woord. Later zagen we haar nog, ze was alleen. Zou ze hem naar z’n werk hebben gebracht?

Het ging er allemaal aan toe zoals te verwacht in zo’n Italiaans tentje. Maar ook buiten was er genoeg te zien. Voor de deur stopte een auto met een ouder echtpaar. De kleindochter zat achterin en oma ging wat boodschappen doen. Hij bleef in de auto en ook de kleindochter bleef bij opa. Of dat helemaal de bedoeling was? De non-verbale signalen die hij afgaf deden mij vermoeden van niet. Kleindochter trekt zich er niets van aan en klimt over de stoelen naar voren toe.

Maar het leed voor opa is nog niet geleden. Naar zijn zin doet oma véél te lang over de boodschappen. Als ze dan eindelijk weer bij de auto verschijnt neemt hij niet eens de moeite om de kleindochter naar haar eigen plaats terug te sturen, sterker nog hij neemt niet eens de moeite om te wachten totdat zij achterin plaats heeft genomen. De auto rolt al voordat ze haar benen binnenboord heeft, wachten met wegrijden totdat ze de deur dicht heeft is al helemaal teveel van het goede. Temperamentvol zullen we maar zeggen.

Na ons ontbijt maken we nog een rondje, bezoeken we de Chiesa Parrocchinale di San Michele Arcangelo en steken daar een kaarsje aan. We schuifelen wat door de straatjes daar en gaan rustig op pad terug naar de camping. Het wordt alweer erg warm en ook Mo heeft het zwaar. We koelen nog even af in de supermercato vlakbij en doen nog wat boodschappen.

We besluiten de rest van de dag daar onder de luifel door te brengen. Helaas geen bezoek aan het oude centrum dit keer, het is echt te warm hiervoor. Van de eigenaresse van de camping begrijpen we dat dit ook voor hier uitzonderlijk is én gestart precies op de dag dat we aankwamen. Tja, soms zit het mee en soms … We kopen in ieder geval wat wijn en olijfolie die hier ter plekke worden geproduceerd. Zo snel mogelijk, maar met zo min mogelijk inspanning, overbruggen we het zonovergoten veld naar de betrekkelijke koelte van de schaduw onder de luifel. We nemen de gebruikelijke positie in en doen zo min mogelijk.