Never change a winning team

Na gisteravond Max (voor de verandering) weer eens pole position hebben zien pakken én de vele vuurvliegjes rond onze plek te hebben bekeken, wat een fascinerend gezicht is dat toch, hebben we de afmars geblazen. Dit keer geen natgeregend wasgoed dat ons uit de slaap hield. Zelfs de temperatuur is hier ‘s avonds aangenaam. Dus vanochtend weer fris en fruitig opgestaan, op een tijdstip passend bij de gelegenheid.

Omdat we geen zin hadden om een echte bergwandeling te gaan maken, besluiten we om eens te gaan kijken waarom we om moesten rijden bij onze aankomst hier (de waterschade na de overvloedige regenval hier in september vorig jaar). Dus de wandelschoenen aan, rugzak gevuld met water en wat repen (just in case), we kunnen op pad.

Bij de haarspeldbocht gaan we dus nú rechtdoor en omzeilen behendig de mega grote Lego-blokken op de weg. Één ding dat maar niet gaat vervelen is het uitzicht hier. Ook nu, tijdens de wandeling, wijkt af en toe de begroeiing en wordt ons een blik gegund op de vallei en de heuvels verderop.

Na een aantal bochten zien we verderop de eerste graafmachine staan voor een leeggeroofde rotswand. Als we dichterbij komen zien we met eigen ogen wat het water hier heeft aangericht. Wat nu weer een lieflijk klein stroompje is, alsof iemand de kraan verderop heeft open laten staan, moet destijds met verwoestende kracht hier hebben toegeslagen.

De oorspronkelijke weg is voor meer dan de helft verdwenen, het dal in gespoeld. Dat opnieuw aanvullen is ondoenlijk. Daarom zien we verderop dat er een flink stuk van de rots is afgehakt om weer ruimte te maken voor de weg. Waar de natuur luttele tijd nodig had om dit aan te richten is de mens, zelfs met al z’n apparatuur, veel langer bezig om dit te herstellen. Om herhaling te voorkomen worden nu wel afwateringskanaal en -pijpen (van ca. één meter doorsnee) aangelegd.

Verderop komen we nog twee van dit soort plekken tegen. Ook hier siepelt het water kalm over de weg richting dal, kleine geultjes achterlatend. Mo vindt die stroompjes geweldig. Behalve dat het heerlijk, helder water is, koelt ze op deze manier lekker d’r pootjes.

We zien nog iets verderop wat huisjes tegen de bergwand aangeplakt en een kerktoren. We lopen dus nog een klein stukje verder. We komen bij Rocca di Rotondo. Een muggepoepje op de kaart. We dwalen wat door de verlaten straatjes, soms nauwelijks meer dan steegjes, en verbazen ons over het feit dat hier mensen wonen (of gewoond hebben). Hier zien we wel zichtbare tekenen van bewoning. Met een vriendelijk “Bon Giorno” groeten we de dame die met haar mobiele telefoon in de hand voor haar huisje staat. Tja, waarom zouden ze hier ook geen mobieltjes hebben.

We zien iets verderop deel twee van het dorp, maar besluiten dat het mooi is en gaan weer bergopwaarts, langs de graafmachines terug naar de camping. Daar vallen we aan op het verse brood dat we vanochtend extra hadden besteld en nestelen ons weer, net als gisteren in onze stoelen. Die houding beviel gisteren ook uitstekend, dus waarom zou je dat veranderen. Never change a winning team. Jullie begrijpt het al de rest van de dag hebben we min of meer horizontaal doorgebracht. Al hebben we wel onze overnachtingen voor de komende week geregeld.