Tombola

Vandaag start moeizaam, in die zin dat ik de energie niet kan vinden om überhaupt uit m’n bed te komen. Maar aan de andere kant, het is vakantie en ik moet niets. Petra is ook vanochtend weer meteen ‘AAN’ en gaat met Mo onder haar arm de camper uit. Ik dommel weer in het wordt gewekt als Petra weer terug is van haar rondje met Mo.

Eerst een bakkie koffie, het ontbijt en dan raken we aan de praat met een Nederlands stel, ze komen uit Arnhem. Het gesprek dat volgt begint over camperaccessoires en gaat via Hanzesteden, de Eerste én Tweede Wereldoorlog over Corona lockdown en of het wel of niet handig is om als camperaar een hond te hebben. Een aardige hink-stap-sprong door de geschiedenis en variëteit aan onderwerpen die zo op papier niets met elkaar gemeen hebben, behalve dat ze de gespreksstof vormde van ons gesprek en op dat moment eigenlijk heel logisch in elkaar overvloeiden.

Daarna gaan we in Sittensen wat boodschappen doen. Een drie werf hoera voor de e-bike, zelfs als je kampt met een laag energie niveau helpt deze je moeiteloos naar je bestemming. Even lijkt het erop dat we stuiten op een stremming. Er staan een aantal versierde tractoren en feestelijk uitgedoste mensen midden in de doorgang. Ze maken zich klaar voor de optocht voor het Erntefest.

Dat is klaarblijkelijk nogal een dingetje hier, overal langs onze route naar de Rewe (de winkel waar we boodschappen gaan doen) zien we mensen op stoelen langs de kant zitten. Ik wil eigenlijk wel minzaam wuiven (niet te verwarren met zwaaien), maar Peet sist dat ik dat uit m’n hoofd moet laten.

Als we kort daarna weer terugfietsen zien we iets verderop de stoet, één brandweerwagen en vier tractoren, vlak voor ons afbuigen. De stoelen kunnen weer naar binnen, de optocht is gedaan.

Eenmaal terug op de camperplaats is het tijd om de nieuwe gasten te verwelkomen, wij zijn één van de twee campers die zijn blijven staan. Onze nieuwe buren snappen ook niet precies hoe de plaatsnummering werkt, hoewel het bij de betaalautomaat echt staat uitgelegd. Maar eerlijk is eerlijk, wij hadden het ook niet gelezen.

Als de man, duidelijk een pensioenada van gevorderde leeftijd (net als z’n camper) na een aantal keer steken eindelijk staat, spreek ik de man aan als hij vertwijfeld naar de bordjes kijkt. In m’n beste Duits leg ik ‘m de werking uit en dat hij rustig nog een aantal meters dichterbij kan komen zodat er ook niets meer (per ongeluk) tussen kan komen. Teleurgesteld stapt hij nogmaals achter het stuur en verplaatst nog één keer de camper. Ik zie hem nog éénmaal, nu met ontbloot bovenlijf, korte broek gecombineerd met kniekousen zodat er zo weinig mogelijk been wordt tentoongesteld, om het stroom aan te sluiten.

Daarna ben ik getuige van de levende tombola van campers die hét ultieme plekje zoeken. Overal hetzelfde beeld, de camperwereld is nog niet heel erg geëmancipeerd: hij achter het stuur terwijl zij aanwijzingen geeft. Het gezegde dat mannen van Mars komen én vrouwen van Venus zie je ook terug in de non-verbale communicatie. Aanwijzingen worden niet begrepen (of genegeerd) het resultaat is dat er óf opnieuw gestoken moet worden en hij sjagerijnig wordt, óf de camper blijft staan waar die staat en dan is zij sjagerijnig. Kortom een win/win-situatie voor de oplettende toeschouwer. Hebt behoeft weinig betoog dat ik de middag van m’n leven had.