Le grand prix de randonnée

Vannacht heeft het geregend, maar in de ochtend is het, gelukkig, weer droog. Na een snel ontbijt gaan we op pad. Een snel ontbijt omdat we vanmiddag de Formule 1 van Bakoe met Max Verstappen willen zien. Maar eerst een wandeling maken. Ook hiervan hebben van onze, uiterst gastvrije, eigenaresse een routebeschrijving gehad. Ook deze wandeling is met paaltjes, getooid met nummer 25, aangegeven. En ook vandaag moeten we constateren dat het on-Frans goed is aangegeven. De plattegrond hebben we niet nodig, hooguit om te zien waar we ongeveer zijn.

Vandaag is de half tot zwaar bewolkt en krijgen we de zon maar mondjesmaat te zien. Maar dat maakt de omgeving er niet minder mooi van, al is die nu wat minder goed “uitgelicht”. We starten met een flink eind vals plat door het bos. Het verse groen spat bijna van de bomen af, als plots de bomen wijken en ons weer een blik gunnen op het weidse Ardenne landschap dat zich glooiend, in al z’n glorie aan ons toont. Plots zien we onze schaduw ons voorbijsnellen, het zonnetje laat zich even zien, en voelen. Lekker warm, prikkend op je rug is het al snel te warm om met de jas aan te lopen. Maar weer herhaald zich het “Vestje-aan-vestje-uit”-spelletje. Sneller dan verwacht zien we plots, beneden ons, Matton verschijnen. We hebben de ronde er alweer opzitten.

Eenmaal op de camping, zoeken we een plekje op het terras en bestellen een cappuccino. We zitten nauwelijks in onze stoelen, of het begint te spetteren. De timing is weer perfect. Ondertussen raken we in gesprek met Wendy, de eigenaresse van de camping. Ze verteld over de kwaliteitsinspecties van sommige, Franse, “campingclubs”. Hoe pietluttig die kunnen zijn, bijvoorbeeld dat de camping ‘te groen’ is (er zou meer kleur moeten komen), het ontbreken van een rij struikenr tussen de plekjes, of de vragenlijst die moet worden ingevuld (met wel 500 vragen!). Als we bij het tweede bakkie cappuccino vragen of ze er iets ‘lekkers’ bij heeft worden we getrakteerd op een brok cake, met twee heerlijke kokosmakronen en een glaasje siroop met slagroom of iets dergelijks. Dat smaakt minstens net zo goed als de koffie die ze serveert. Na afloop, als we gaan afrekenen, weigert ze het gebak in rekening te brengen (quelle service!). Ook de rekening van de overnachtingen valt ontzettend mee, zeker als je bedenkt dat we een plek hebben met eigen sanitair. Terug bij de camper is het al bijna tijd voor de Grand Prix van Azerbeidzjan in Bakoe, maar eerst vertrouw ik onze ervaringen van vanochtend toe aan de computer. Straks gaan we kijken hoe Max het doet.

Terwijl buiten de zon steeds meer de overhand krijgt, pakken de donkere wolken boven Max Verstappen zich samen. Na een paar vreselijk spannende acties, het bakje chips raakte in recordtijd leeg, eindigde de race voor Max in een drama. Was het dan, achteraf, toch verstandiger geweest om lekker buiten in het zonnetje te bivakkeren in plaats van nagelbijtend achter het scherm? Om dat gevoel kwijt te raken maken we nog ‘n ommetje, die we eindigen in de stoel, voor de camper, in het zonnetje.