Baby stapjes

De weg terug naar huis zetten we met tegenzin in. Daarom gaan we met baby stapjes terug en rijden we vandaag slechts 50 km naar Lézinnes. Maar eerst ontbijten.

Omdat het gisteren zo goed beviel, croissants bij het ontbijt gaan we vandaag eerst op zoek naar een bakker. De campingbaas had gisteren verteld hoe we er moesten komen. Volgens mij was het rechtsaf tot aan de rotonde, maar Peet twijfelde. Om ‘n lang verhaal kort te houden; na ca. één km werd het pijnlijk duidelijk dat Peet gelijk had (hier ga ik nog lang last van krijgen). Terug naar de camper dus, er lag nog ‘n pain complét. Maar Petra wilde van geen wijken weten, net ‘n Pitbull, en ging toch door. Eind van het verhaal? We ontbeten toch met ‘n croissant.

Pas om 11:00 verlaten we de camping. Maar wat geeft het, het is maar ‘n korte rit. Over de omgeving waar we doorheen “moeten” maak ik geen worden meer vuil, die is onveranderd beeldschoon. Af en toe schampen we het Canal du Bourgogne en maken tussenstops.

Na het middaguur, midden in de ‘siësta’, komen we bij de camping. Op het bord staat dat de camping geopend is, maar het hek is dicht. Opeens komt er ‘n Fransoos aan, vriendelijk, maar erg druk. Hij legt uit dat hij ook eten moet, iets dat ik prima vind - hij had ook later mogen komen. Maar hij helpt ons prima, laat zien hoe alles werkt (de poort en de deur van het sanitair moeten weer op slot) en hij wijst ons de plek. Een plek pal aan het water, de Armancon.

Na ons, komt nog ‘n Nederlander met ‘n caravan. Klaarblijkelijk pas gepensioneerd, wat dat laat hij te pas en te onpas weten. Hij is een “echte” kampeerder. Want met ‘n gewone auto kun je gemakkelijker dingen bezoeken en weer terug naar de camping. “Tja”, zeg ik ik hoef niet TERUG naar de camping, daar ben ik al geweest. Ik zoek gewoon ‘n nieuw plekje. Wat is dat toch met het ware ‘kampeer-geloof’, doe wat je leuk vind en laat ‘n ander.

Na onze eigen siësta, maken we ‘n eerst ‘n rondje door Lézinnes. Echt, maar dan ook echt, hét voorbeeld van hoe ‘n Frans dorpje eruit ‘hoort’ te zien. Echt ‘n schilderachtig dorpje. De rondgang doet me ook denken aan het mopje van onze Noord-Ierse buren in Auxerre, als we een Duitse herder zien. “Do you know how to recognize a German Sheppard? By its little black moustache!” (Hoe herken je ‘n Duitse herder? Aan het kleine zwarte snorretje). Mooi hoe zulke vluchtige ontmoetingen nog kunnen na-echoën in de tijd.

Ook lopen we nog even langs het Canal du Bourgogne. Het lijkt alsof dit Canal frequenter gebruikt wordt dan het Canal du Nivernais. De sluis hier is in ieder geval elektrisch te bedienen en we hebben, onderweg, meer bootjes gezien.

Al met al, weer, ‘n heerlijke hard blauwe dag. Vandaag weer veel cultuur gesnoven, en echt genoten van de omgeving, de rit, de zon maar ook de schaduw. Het Leffe six-pack is nog niet op dus met ‘n heerlijk koud biertje als aanvulling op m’n inspiratie schrijf ik dit verslag. Wat is vakantie toch zwaaaar!