Niets

Daags na onze tocht over Cinque Terre, twee dagen na ons bezoek aan Pistoia en drie dagen na Vinci hebben we vandaag een rustdag gepland. Ondanks het voornemen om uit te slapen, zijn we redelijk bijtijds op. Ik in ieder geval ergens tussen zevenen en half acht ben ik er uit.

Buiten ziet het er veelbelovend uit, een mooie blauwe hemel, dus ik pak ’n stoel en m’n boek en zoek een plekje in de zon. Het duurt nog even voordat Petra eruit komt, maar ik vermaak me zo wel. Samen halen we de broodjes op en zetten het ontbijt klaar. Voor ons beide, want Pris is nog in dromenland. Zachtjes zetten we bij haar de ‘luiken’ open zodat via het horrengaas de frisse luch gaan doorstromen, anders wordt het snel (te) heet in de tent.

Na het ontbijt ga ik de foto’s die Petra gisteren heeft gemaakt ook op het Netbookje zetten. Ze heeft er ook nog zo’n vijftig gemaakt. Lastig is wel dat de klok van haar camera niet gelijk staat met ie van mij. De volgorde van de foto’s is dan niet goed. Ik ben dus wel even zoet voordat ik alle foto’s op de juiste volgorde heb.

De volgende klus voor vandaag is het verslag van gisteren, de fameuze wandeling. Zoals jullie inmiddels gemerkt hebben is dat (weer) een heel verhaal geworden. Maar gezien het feit dat het vanaf 12:00u weer is gaan regenen, heb ik alle tijd. Niet dat het zo vreselijk hard regent hoor, maar toch genoeg om je binnen te houden. De regen houdt aan tot bij drieeën, eindelijk kan de was weer onder de luifel vandaan en in het zonnetje gezet worden. Erg hard drogen doet het echter niet meer. Zelfs de QuickDry-broeken van mij willen niet meer drogen.

Voor het eten hebben we niets nodig, we hoeven dus zelfs voor de boodschappen niet op pad. Het boek dus maar weer gepakt en kijken “wie-het-gedaan-heeft”. Aan het einde van de middag lopen Petra en ik nog naar Montesuzuki Alto. Ik heb een onbeveiligde Sitecom-router ontdekt aan het begin van het dorp. Nu hoef ik niet helemaal omhoog te lopen naar het pleintje om op het terras daar verbinding te maken.

Tegenover mij zit een oude man, hij houdt de ‘wacht’ bij het Olijfolie-winkeltje. Hij volgt met veel belangstelling de verrichtingen van die rare toerist. Zou hij enig idee hebben wat ik hier zit te doen? Hij heeft een petje op, zeg maar de voorloper van de baseball-pet, die iets te ver naar achteren staat en die hij zo te zien al een keer eerder opgehad heeft, zullen we maar zeggen. Naast het winkeltje, op een hoger gelegen terras is een oude vrouw bezig met het lokken van een kat. Veel gedoe, maar weinig resultaat.

Maar het schouwspel wordt nog mooier: de oude man gaat zich er nu ook mee bemoeien. Vanaf de straat roept hij het één en ander naar de vrouw. Maar die is waarschijnlijk zo doof als een kwartel. Dus keihard schalmt het niet begrijpende antwoord van de vrouw door de straat. Ook het volume van de man gaat nu omhoog. Om de vrede te bewaren besluit Petra het winkeltje binnen te gaan. Het oude mannetje volgt haar naar binnen en de rust keert terug in de straat. En die kat? Die trekt zich nergens iets van aan en ligt nog steeds op hetzelfde plek.

Na de geslaagde upload van het verslag en de foto’s en gewapend met een fles zelfgemaakte olijfolie keren we weer terug naar de camping. Gezamenlijk maken we het eten klaar, spelen we achtereenvolgens een spelletje badminton en een spelletje Machiavelli om vervolgens het bed weer op te zoeken.