Wat gebeurde er vandaag?

Op de voorlaatste dag van juli is er eigenlijk niet zo heel veel gebeurd. Hier volgt een samenvatting van onze “belevenissen” van vandaag.

Vanochtend werden we gewekt door de buren die bezig waren met het opbreken van hun tent. We hadden, tot vandaag dus, een jong stelletje naast ons staan. Zij, Corinne, negentien jaar oud en hij, John, kampeerden naast ons in een kleine “De Waard”-tent, geleend van haar vader en moeder. Trouwens volgens mij was zo ongeveer de hele kampeeruitrusting geleend van “papa en mama”. John adoreerde zijn vriendin, die nog niet mocht samenwonen met hem van haar ouders, en deed de afwas, masseerde haar voetjes; kortom hij deed alles voor haar en dat met de stem van Sander Janson, van Campinglife.

Maar goed ik dwaal weer mijlen ver af, zij gingen vandaag zo’n 300 km noordelijker zitten. Als ik het goed begrepen heb gaan ze haar ouders daar (weer) gezelschap houden. Vandaar ging het weer richting huiswaarts. Hun doel was om om 08:00u te vertrekken maar de aankomst van familie van haar gooide roet in het eten. Ik dwaal weer af! Door het ‘gedoe’ dat nu eenmaal gepaard gaat met het opbreken van een tent waren we dus redelijk bijtijds op.

Maar het is op dagen zoals deze dat het tempo van Prisca ook ons tempo bepaald, niet dat we dat héél erg vinden hoor. Pris komt gewoon wat later haar bed uit. Wij hadden ondertussen al ontbeten. Het ultieme camping-gevoel was er weer “koffie-krantje-croissantje”, maar een blik omhoog naar de lucht zorgde voor gemengde gevoelens. Een deel van de lucht was strak blauw en een deel grijs bewolkt. Wij ondertussen maar hopend dat de grijze lucht ons zou passeren. Helaas was dat niet het geval. Godzijdank kwam er niets naar beneden vallen en in de loop van de ochtend kreeg het blauw toch de overhand en zagen we, naderhand, het kwik op lopen tot boven de 26 graden. Eén en ander begeleidt door een heerlijk briesje.

Zoals het hoort op een camping praat je zo’n beetje met iedereen die aan je plekje voorbij trekt, zo kregen we ook de tip om eens naar Prato te gaan, daar kon je nog leuk winkelen. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd bij de beide dames. Maar de ochtend was ondertussen als zover gevorderd dat we rond de siësta in Prato zouden aankomen. Hé wat jammer nu, nu moesten we het vertrek nog een paar uur uitstellen.

Dat gaf ons wel de gelegenheid om uitgebreid kennis te maken met onze nieuwe buren. Een mega grote Iveco-bestelbus met levensgrote stickers van Akita’s en Alaskan Malamutes (twee hondenrassen) kwam het lege plekje naast ons bezetten. Deze tot camper omgebouwde bus bevatte naast het (fokkers)-echtpaar ook nog eens een viertal honden.

“Weg rust” was onze eerste gedachte, ondersteund door het geblaf en gejank van de dames en heer hond vanuit de bus. Het echtpaar, dat zich verderop de camping gesteund weet door “afnemers” van hun gefokte producten (klinkt wel wat oneerbiedig eigenlijk), bleek een uitermatig aardig stel met bovendien een gemeenschappelijke passie: “honden”. Nadat we hebben genoten van de voorstelling van het, voor het eerst, opzetten van de keukentent hebben we uitgebreid kennis gemaakt en al snel werden de verhalen over de honden uitgewisseld. Toen alles eenmaal gesettled was keerde ook bij de honden de rust weer terug en ging het ‘spul’ links en rechts rustig liggen.

Inmiddels was de siësta al dermate ver gevorderd dat het de moeite loonde om richting Prato te gaan. Alleen zijn we daar nooit aangekomen. Nee, geen vervelende controlelampjes die roet in het eten gooide of andere vervelende zaken. Maar de borden voor een Zentro Commercial waren genoeg om eerder af te buigen dan gepland.

Het idee van een (meestal) gekoeld winkelcentrum, plus de aankondiging dat er een Decathlon aanwezig was, was voldoende om het centrum van Prato, voorlopig, te vergeten. We hebben dus daar de Decathlon (een mega-sportzaak) onveilig gemaakt. We hebben de uitrusting voor de wedstrijden nog verder uitgebreid en nog wat aanverwante artikelen. Prisca heeft eindelijk ook iets gekocht en raad eens in welke winkel? De Hennes & Maurits, de winkel die in Nederland nauwelijks ziet.

Daarna hebben we boodschappen gedaan bij de Yper-Coöp in hetzelfde winkelcentrum. Daar leek het wel of de boodschappen werden weggegeven. Het was er onwijs druk, maar het assortiment was (meer dan) toereikend voor onze boodschappen dus zo snel mogelijk de kar geladen met de zaken die we nodig hadden en via de kassa terug naar de auto.

Daarna zijn we terug gereden naar de camping, hebben we eerst lekker wat gedronken, het vlees voor de Bbq in de marinade gezet en heb ik dit verhaaltje weer in elkaar geflanst. Toch weer bijna 800 woorden voor een heerlijk rustige dag.