Walking in the rain

Nog steeds zijn de problemen met het internet op de camping niet opgelost. We moeten dus hopen dat we een alternatieve verbinding kunnen vinden.

Vanochtend werden we gewekt door de halfhartige pogingen van de natuur om het te laten regen. Af en toe wat getik op de tent maar, gelukkig geen serieuze regen. Wel is de hemel bij het opstaan bewolkt. Niet zo’n hele grauwe lucht, dat geeft hoop. Omdat Pris, alweer, uitslaapt besluiten wij eerst maar boodschappen te gaan doen. Op de receptie hebben we begrepen dat in Montecatini Terme de supermarkt open is. We gaan dus de berg af. Gelukkig voor Petra is de afdaling niet zo heel erg lang. Ze heeft daarom geen last van haar evenwichtsorgaan, zoals dat bij langere afdalingen nog wel eens wil gebeuren.

Met het kaartje van de receptie bij de hand, komen we al rap aan bij de winkel. Het is hier een drukte van belang en de parkeerplaats bij de winkel is duidelijk niet bedoeld voor een Vivaro. Daarom verlaten we de parkeerplaats en gaan verderop kijken voor een plekje voor onze bus. Dat lukt en te voet keren we terug op onze schreden. Ook in de winkel is het een drukte van belang, maar desondanks vinden we snel wat we nodig hebben. Het assortiment van de winkel is breed genoeg, dus voor ieder van ons is er wat wils. Er zijn vele kassa’s open dus ook het afrekenen gaat vlot.

Terug op de camping nuttigen we het ontbijt, meer een soort brunch eigenlijk, en maken we plannen om vandaag een wandeling vanaf de camping. Dat wil zeggen vanaf Montecatini Alto (ook wel Montesuzuki Alto genoemd door ons). Vanaf hier lopen een aantal wandelpaden en we besluiten om er twee te combineren. Tenminste als het kabeltreintje vandaag (zondag) dienst heeft. We starten met een wandeling onderlangs Montesuzuki Alto, hierbij moet redelijk gedaald en geklommen worden. Op het gegeven moment waan ik mij bijna weer op Corsica, al waren de paden daar nog ruiger dan hier. Naar bijna een uur lopen kruisen we het spoor van het kabeltreintje. We nemen een korte pauze om wat te drinken en zien op dat moment het treintje voorbij komen. Hij rijdt dus ook op zondag. We beginnen nu aan de afdaling naar Montecatini Terme.

Op het moment dat we beneden aankomen bij het onderste treinstation zien we net dat de deuren dichtgaan. Het is tijd voor de siësta. We besluiten iets terug te gaan op het gelopen pad naar een bankje dat we daar gezien hadden. Hier verorberen we ons stokbrood. Maar juist als het laatste stukje stokbrood naar binnen willen werken begint het te tikken op het bladerendak bovenons. De natuur doet weer een poging om het te laten regenen. Maar dit keer lijkt het te lukken. Op een drafje gaan we naar het station en daar schuilen we de resterende tijd onder een luifel. Op het moment dat de dienstverlening weer start, stopt het met regenen.

De rit omhoog met het kabeltreintje is een aparte belevenis. We starten met een hellingspercentage van 13% maar dat loopt via 15, naar 18 …. 21 tot uiteindelijk 38,5% (!) Halverwege komen we het dalende treintje tegen. Via een klein stukje dubbelspoor passeren we elkaar. Eenmaal boven genieten we nog even van het magnifieke uitzicht. Helaas zit het geheugenkaartje van mijn camera in mijn Netboekje en is het interne geheugen al gebruikt door de foto’s onderweg. Ook Peet d’r camera weigert dienst, de batterij is leeg. We moeten dus nog maar een keer teruglopen hierheen, bijvoorbeeld als we een keer gaan eten hier, om de foto’s te maken.

Op het pleintje ‘pikken’ we een terrasje en nemen we wat te drinken en wat ijs. Wederom laten de weergoden ons in de steek en begint het te regenen. Gelukkig zitten we droog op het terras en hebben we er ook nu weer geen last van. Uiteindelijk moeten we toch naar binnen als de parasol door begint te zweten. Helaas raakt Prisca bij het verlaten van ons stekkie de tafel er gaat er met veel gerinkel wat glaswerk over de grond. Ze probeert nog wat te redden, maar de serveerster wuift haar naar binnen. Als Prisca eenmaal weer zit, komt ze Pris nog even geruststellen en bedanken voor het feit dat ze wilde helpen.

Als de bui is overgetrokken, lopen we terug naar de vouwwagen. De gevallen regen en de luifel die over het dak licht zorgt ervoor dat er een kleine zak met water op het dak staat. Daarom zetten we toch nog de luifel op. Aan de ene kant omdat de boel dan sneller droogt en aan de andere kant omdat we daarmee het dak net iets strakker kunnen stellen. As we speake (zoals de Fransen dat zo mooi kunnen zeggen, staan de pannetjes weer te pruttelen en gaan we straks rijst met kip en Babi Ketjap eten.