Het houdt niet op

Vanochtend zagen we de zon met forse penseelstreken het blauw optekenen om de mist te verdrijven. Het is een sprookjesachtig gezicht. Langzamerhand verdwijnt de mist en voelen we de weldadige warmte. Het maakt de rit toch weer betoverend, het Noorse landschap verveelt nog steeds niet.

Nadat we langs de ontwakende fjorden hebben gereden, ook hier neemt de zon het over van de mist. De blauwe lucht spiegelt zich dankbaar in het water. Maar wij zoeken het hogerop. We willen weer een pas rijden.

Tijdens de klim naar de Hjelledalen, het is nog net geen 11:00u, stokt het verkeer. In een haarspeldbocht en met de neus omhoog komen we maar spaarzaam omhoog. Het is notabene een alcohol controle, er moet geblazen worden.

Dan betreden we de Gamle Strynefjellsveg (de Fv258). Nu is dit niet de eerste pas deze vakantie maar deze is toch weer onvergelijkbaar. We klimmen naar ruim 1.100 men rijden door een ruig landschap, geglazuurd met grote witte vlekken. Het is magnifiek zo mooi. Hoewel de weg smal is en elkaar passeren alleen mogelijk is op passeerhavens, gebeurt dat heel gedisciplineerd.

Plots zien we veel auto’s geparkeerd in de berm en een complete volksoploop in het midden van de weg. Het blijkt de rij te zijn voor de ticketbox, de kaartjes voor de skilift worden grif verkocht en rechts van ons zien we de skiërs naar beneden komen. Hoezo zomervakantie.

Verderop parkeren we nogmaals de campers, bakken wat broodjes af en eten die lekker buiten op, in het zonnetje aan een picknicktafelNa deze lunch steken we via een hangbrug het water over en wandelen wat door het ruige gebied.

Als we de rit weer hervatten blijkt dat we al dichtbij ons einddoel voor vandaag zitten. We zijn op weg naar een parkeerplaats bij Billingen (Nordberg). We staan hier heel kort bij een stroomversnelling pal na de waterval hier. Bij het indraaien van de parkeerplaats krijgen we hier al een glimp van te zien. Onze adem stokt bij deze eerste aanblik.

Als de campers staan gaan we voor een wandeling langs deze waterval. Maar we waren geenszins voorbereid op wat we zouden gaan zien. De waterval en de daarbij behorende stroomversnellingen hebben een lengte van meerder honderden meters waarover het water zich door de kloof perst.

Het kolkt en het bruist en toch is het op plekken volkomen transparant. Het blauw/groene water dondert met een enorm geweld naar beneden. Het is werkelijk fascinerend om te beleven. Ik kom superlatieven tekort om dit te beschrijven. We voelen ons nietig, maar vooral dankbaar dat we dit mogen meemaken. Want was de dag eigenlijk al gemaakt met de doortocht op de Gamle Strynefjellsveg, dit vormt toch wel spreekwoordelijke, enorme dot slagroom op de taart. Noorwegen blijft maar zorgen voor nieuwe hoogtepunten, het houdt maar niet op.