Waar zijn de sherpa’s?

Waar zijn de sherpa’s als je ze nodig hebt?

Een stationaire dag vandaag. We blijven vandaag in Øvre Eidfjord. We gaan wandelen naar de benedenloop van de Vøringfossen.

De Vøringsfossen waterval kent een vrije val van 145 meter en is in totaal 182 meter hoog. Het water komt vanaf het Hardangervidda plateau om te eindigen in de Måbødalen vallei. Op het hoogste gelegen gedeelte, met alle (toeristische) voorzieningen komt iedereen. Maar wij dus niet. Wij starten vlak voorbij de Storegjeltunnelen. En klimmen en klauteren naar de bodem van de vallei om vervolgens stroomopwaarts de waterval van beneden af te zien.

Hier geen sherpa’s die het pad enigszins hebben opgekalefaterd. Hier was sprake van het meer serieuze werk. Nu ben ik niet de meest soepele persoon uit het gezelschap en dat in combinatie met een portie hoogtevrees maakte dat deze hike (zo noem je tegenwoordig een wandeling die niet recht toe, recht aan is) best lastig was. Waar de rest, inclusief Mo als ware berggeiten het “pad” volgden, lag mijn tempo héél wat lager. Maar met de hulp van Harold heb ook ik het doel bereikt.

Kort voor de plek waar de massa’s water de bodem van de vallei raakten eindigt onze hike. Door een onveilige hangbrug kunnen we net geen zicht hierop krijgen. Maar desalniettemin is het spectaculair om hier een plaats op de rotste vinden. Nadat we de rotsblokken die het ‘pad’ vormen nogmaals hebben getrotseerd, zoeken we ook het hoogste punt van de Vøringsfossen op.

We zien parkeerplaatsen volgepakt met campers. Hoe anders was dat beneden. Maar door de omvang van het aantal uitkijkplatformen en dergelijke wordt de drukte mooi gespreid. We maken onze ronde langs de diverse platforms, ik trotseer mijn hoogtevrees, en we worden getrakteerd op fantastische uitzichten op de waterval. Waar het water zich bulderend en in een wolk van waterdamp naar beneden stort.

Na de koffie boven in het hotel gaat het weer richting de camping. We bezoeken nog een winkel met souveniers en kleding. We scoren nog wat kleding en, gezien mijn ‘prestaties’ van vandaag, vind ik dat ik nu een echte hiking-broek kan aanschaffen. Bij de campers belonen we onszelf met een lekker biertje en wat te knabbelen.

Elke dag is het moment van het schrijven van dit verslag een moment van bezinning, van herbeleven en terugkijken. En telkens, tenminste tijdens deze vakantie, denk ik: “Dit was een topdag, dit gaan we niet snel evenaren”. Maar even zo vaak ben ik in het ongelijk gesteld. Hoewel de ervaringen telkens onvergelijkbaar zijn, lijkt elke dag de andere te overtreffen. Het is gewoonweg niet in woorden te vatten wat wij hier meemaken, ervaren en te zien krijgen. Zelfs het, soms wat mindere, weer heeft daar geen enkele vat op.