Zwaar leven

Het is 25 september, 17:48u en ik zit buiten voor de camper heerlijk in het zonnetje m’n verslag te schrijven. Ja, je leest het goed, 25/09/2023. Hoe lekker, en hoe bizar is dit. Maar laat ik bij het begin beginnen (anders had het ook geen ‘begin’ geheten).

Ondanks de prachtige plek en mooie omgeving laten we camperplaats Erve Roos vandaag achter ons. Dit is meer een uitvalsbasis voor prachtige fietstochten over de kerkepaden, dan om te wandelen. Aangezien we de fietsen niet bij ons hebben vertrekken we voor nu, maar mét de gedachte hier nog eens terug te komen, maar dan mét de fietsen.

We rijden om 10:00 weg en laten ons weer verwennen door de zon en door het landschap terwijl we, als een klein stroompje tussen het groen, meanderen richting Overijssel. In Lochem stoppen we voor koffie. Maar dat lijkt niet zo makkelijk als gedacht. We wilden eigenlijk bij Het Hart van Lochem wat gaan drinken maar die is gesloten tot en met de 26e.

Omdat het maandag is en rond elven is er niet veel open. En dat wat open is ligt in de schaduw of de stoelen zijn zo smerig (sorry, Gelati e Panini maar jullie terras was echt niet oké). We lopen dus maar terug naar de camper en willen terugkeren naar onze route. Vanuit de camper spotten we een terrasje in de zon dat ook nog eens geopend is. Toch nog koffie.

Daarna meanderen we verder door het fraaie landschap en rijden Overijssel binnen. Bij Holten vinden we weer een pareltje: Camperplaats Spolder Stea. Het lijkt er in eerste instantie drukker dan het in werkelijkheid is. Achteraan in de hoek van het veld vinden we een mooi plekje. Vrij uitzicht, als je de goede kant op kijkt is het net of je alleen staat, en onbeperkt zon. Alleen onze buurman is iets minder blij. Zijn uitzicht wordt nu geblokt door onze camper. Tja, het leven is hard.

Met een foldertje gevonden bij het sanitairgebouw, dat overigens ook top is, maken we een wandeling van zo’n kleine 9 kilometer. We lopen door het bos dat grenst aan de de Sallandse heuvelrug. De natuur is er prachtig en we lijken het bos voor onszelf te hebben. De zon trakteert ons op een prachtige luchtshow tussen de bomen door en doet ons beseffen dat een korte broek vandaag best wel had gekund.

Terug bij de camper wordt er nog wat gelezen en gedronken. Even lekker onder de douche en terwijl ik mijn verslag schrijf wordt m’n neus vergast op heerlijke geuren, Peet is met het eten begonnen. We kunnen al bijna aan tafel. Zo zie je maar, het leven van een camperaar eind september is zwaar.